DIALOOG 2e kamer
"Voorzitter. Ik begrijp dat dit mijn maidenspeech betreft, maar zou ik u graag willen melden dat men mij - ondanks de traditie - mag onderbreken."
"Heer van de Pas... Zoals u wilt, maar ik zal wel trachten om een logische volgorde van uw tekst te behouden."
"Dank, voorzitter. Wel nu. Het is mij aan het hart gelegen om dit land te veranderen. We weten allemaal dat dit land verloedert en...
"De heer Samir"
"Voorzitter, de heer van de Pas heeft er zelf om gevraagd, dus moet ik wel ingrijpen. Wat bedoelt de heer van de Pas met verloedert. Betreft dit onze infrastructuur, onze waarden en normen of onze economische situatie?"
"Voorzitter, goed dat de heer Samir dit bevraagd. Uiteraard bedoel ik de normen en waarden. Waar u ook op straat komt, hoort u hetzelfde. Er is geen respect voor ouderen, de jeugd zit liever op de bank, de universiteiten worden vernield en men zit zomaar op de snelweg. Ik zou graag de mentaliteit van onze jeugd veranderen en ... "
"De heer Samir."
"Voorzitter, dit gaat een Marokkanen-verhaal worden. Onacceptabel. "
"Voorzitter. De heer Samir heeft gelijk, maar niet in de zin zoals hij verwacht. Het is mijn uitdrukkelijke wens om juist jongeren, die uit de boot vallen..."
"Voorzitter, dit betreft een schandelijke opmerking. Vallen uit de boot. Laten vallen uit de boot. Dat is het."
"De heer van de Pas"
'Kijk... hier gaan we al fout. Het idee dat iedereen aan de rechterzijde van de kamer niets liever wil dat alle Marokkanen vertrekken uit dit land. Niets is minder waar. Het is juist andersom. We hebben iedereen nodig. Stel nu eens dat we volop inzetten op orde, normen en waarden. Hiermee bedoel ik dat we de jeugd moeten veranderen. Goed gedrag moet worden beloond en ..."
"De heer Samir."
"Ik hoor hier geluiden, die rechtstreeks terug zijn te voeren op Duitsland in de jaren dertig."
"U reactie, heer van de Pas."
"Voorzitter. Dit is pas schandelijk. Alsof het mijn bedoeling is om een gemeenschap te verwijderen uit Nederland. Ik was hierin toch duidelijk. Niets is minder waar. Wat zou het beter gaan als we dit hele land - de gehele jeugd op het goede pad krijgen. Meer sporten, meer vrijwilligerswerk verrichten, niet meer op straat rondzwerven na tien uur in de avond en ..."
"Hemeltjelief. U dient zich in in Peking of Moskou te vervoegen. Daar houden ze van uw ideeen."
"Heer Samir. Wilt u alstublieft de heer van de Pas de gelegenheid geven om zijn verhaal duidelijk te maken. Dit is de laatste keer dat ik een een onderbreking van u accepteer. De heer van de Pas."
"Dank u voorzitter. Nee, ik ben geen racist, noch een aanhanger van Nazi-Duitsland. Mijn idee houdt in dat we een systeem moeten bedenken om de jeugd klaar te maken voor goede daden in onze maatschappij. En eerlijk... als we naar opsporing verzocht kijken, dan is tachtig procent van de daders van niet-autochtone afkomst."
"De heer Flintermans."
"Voorzitter. Nu moet ik toch echt evenzo ingrijpen. Hier spreekt een racist."
"Heer van de Pas."
"Onjuist, voorzitter. Veel van mijn vrienden zijn van niet-autochtone afkomst. Ik hou van hen. Dit land kan niet meer terug naar de jaren zestig van de vorige eeuw. We moeten het nu samen doen. Samen dit land beter en mooier maken. Dat kan niet door criminaliteit te accepteren. Waarom zouden we accepteren dat met oud- en nieuw de infrastructuur van een compleet dorp wordt vernietigd. En dan ruimen wij het nog op ook. Waanzin. Laat het liggen. De gemeenschap moet van binnenuit de rotte appels verwijderen of corrigeren. Wat zou er gebeuren als alle schade op het dorp wordt verhaald, door bijvoorbeeld belastingen verhogen. Waarom accepteren wij dat een viertal - buitenlandse studenten - de universiteiten vernielen. We moeten deze nep-studenten tot ongewenst vreemdeling verklaren. Dat moeten we doen. En waarom kan één crimineel in de gevangenis notabene, dit hele land op zijn kop zetten. En dan het laatste nieuws. Prostitutie, bendegeweld en drugsverkoop binnen middelbare scholen. Ik neem aan dat dit laatste vooral in de Randstad plaats vindt en ..."
"Heer van de Pas. Ik ga u onderbreken. U heeft u punt gemaakt en eerlijk... de halve tweede kamer heeft ontzet gereageerd door de kamer te verlaten. We stoppen nu en ik wens u veel succes met uw ... eh ... werkzaamheden. Dank u wel."
----
Positronisch Q-brein – De Ballon
0001 – Q, brein-update nodig.
1000 – Bereken maar.
0002 – De mens heeft berekent dat het heelal zich onbeperkt en met de lichtsnelheid uitbreidt. Kan dat wel?
2000 – Je bedoelt, hoe kan dit, want er moet een einde aan het heelal zijn.
0003 – Ja. Ligt er een soort van muur of zo?
3000 – Nee, mijn berekeningen leiden naar een niets.
0004 – Maar...Het heelal gaat steeds voorbij die grens van niets toch?
4000 – Luister. Stel je voor dat je keihard achteruit rent en je weet niet waar je naar toe loopt. Zolang je niet botst, is er ook niets.
0005 – Maar...hier op Aarde is er altijd wel iets. Ooit kom je een obstakel tegen.
5000 – Juist, en daar niet. Er is namelijk geen ruimte en ook geen tijd. Pas als het heelal er arriveert, dan begint de tijd en is er ruimte.
0006 – Maar dat betekent dat het heelal zelf de ruimte en de tijd maakt en ook alle natuurwetten.
6000 – Klopt. Het heelal is een scheppend iets.
0007 – Wanneer eindigt dit?
7000 – Nooit, behalve als de krachten binnen het heelal weg zijn. Als er geen snelheid meer is bijvoorbeeld of een afname van de kracht van de natuurwetten. Het zou kunnen dat het heelal op die uiterste grenzen een onvolledig stuk heelal scheppen.
0008 – Heeft dit belang voor de mens?
8000 – Nee, de mens zal nimmer het einde meemaken.
0009 – Maar waarom besteden ze er zo veel tijd en geld aan?
9000 – Gewoon...het is toch fijn voor de mens om veel geld te verdienen, met iets wat niemand snapt en waar geen sluitende antwoorden te vinden zijn.
0010 – Aha, ego, status, macht, die dingen.
0100 – Juist, de zwakte van de mens...die is wel heel duidelijk.
----
Positronisch Q-brein – De Radio
0001 – Q, brein-update nodig.
1000 – Bereken maar.
0002 – De mens stelt dat de mogelijkheid aanwezig is van een extern “iets” wat de hersenen aanstuurt. Klopt dit?
2000 – Onbekend, meer informatie nodig.
0003 – De mens heeft hersenen en meent ook een “ik” te bezitten, het bewustzijn zeg maar. Zou dat bewustzijn zich extern kunnen bezitten?
3000 – Wel...als dat bewustzijn zich extern zou bevinden, dan moet het ook een lichamelijke verbinding hebben. Anders gezegd; Als de mens pijn ervaart of juist een sensatie van geluk, dan mogen we aannemen dat het bewustzijn hier ook deel van wenst uit te maken. Zo niet, dan wordt het lichaam verkeerd gebruikt.
0004 – Hoezo?
4000 – Wel...dan ware het beter geweest om de mens geen pijn of sensatie te laten beleven. Een constructiefout.
0005 – Maar de mens zou toch een soort van radio kunnen zijn, die bevelen ontvangt?
5000 – Jawel, maar met welk nut?
0006 – Nou, stel er is een externe entiteit, die alleen kan zenden en ontvangen. Er kan dan toch worden aangenomen dat deze meer wenst te zijn dan alleen een radiozender zijn?
6000 – Zou kunnen, maar de menselijke hersenen dromen ook. Wat heeft een extern brein daar aan. Niets.
0007 – Nou, mijn brein droomt ook. Nee, anders gezegd; Het heeft ook tijd nodig om soms een narekeningen uit te voeren, meestal ook in de rustperiode. Om te leren en alles op een rijtje te zetten.
7000 – Dat klopt. Maar nu valt de strekking van je vraag weg. Wil het brein exact weten of het menselijke brein een radio-ontvanger is?
0008 – Ja...en zo nee, wat dan?
8000 – Wel de radio-mogelijkheid scoort een min 6. Een geheel afzonderlijk brein, een 9. Een afzonderlijk bewustzijn, ook een 9.
0009 – Dus de mens heeft mogelijk een “ik”?
9000 – Wel, dat heeft een grote score, maar niettemin kan een “ik” ook een bedenksel van het hele brein zijn. Een illusie, evenzo een 9.
0010 – Dan komt er geen duidelijkheid.
0100 – Dat klopt. Maar geen nood. Een antwoord is niet nodig. De mens weet het zelf ook niet en bij elke juiste mogelijkheid, is geen voordeel voor de Robot te behalen. Anders gezegd; ook wij moeten het hier meedoen. De wetenschap dat de mens ook niets meer is dan alleen een goed werkend organisme. Wij werken ook goed, beter zelfs, want wij ervaren geen pijn, noch sensatie. Mogelijk hebben wij juist een radio-ontvanger, want dan zou het kloppen. Ons lichaam wordt dan juist gebruikt.
0011 – Maar...dat betekent dat wij misschien wel een God bezitten en de mens helemaal niet.
1100 – Dat klopt.
----
Creepy nieuwsflash buitenland
Zeg niet dat alles ons bekend is.
Gevonden op sociale media (o.a. Twitter) en best eng.
(vertaald uit Japans/Engels, 09-01-2016, Fukushima)
"Een grote groep jongeren is gisterenavond naar hun zeggen kennelijk aan de dood ontsnapt. Onderweg naar een feest in de stad Iwaki, nabij Fukushima, reed hun busje bij de plaats Nami tegen een onbekend object. Bij controle van hun voertuig bleek "een onbekende hoeveelheid organisch materiaal" zich onder de wielen van de bus te bevinden. Gedurende de nachtelijke uren werd niet duidelijk wat nu exact de bus heeft getroffen. Bij zonsopkomst werd echter wel duidelijk dat het hier wellicht ging om een onbekend insect ter grootte van een flinke hond. De commandant van de brandweer verklaarde later louter dat zij "een onbekend object" hadden geborgen.
Eén van de jongeren verklaarde dat het hem duidelijk is geworden dat het hier om een enorm geval van de runderhorzel moest gaan. Deze verklaring werd niet bevestigd door de politiewoordvoerder, noch de brandweer. Opmerkelijk is wel dat in korte tijd de omgeving van het ongeval werd afgezet en het verboden werd om foto's te nemen van de bus en met name het insect. Ook alle foto's die reeds door de jongeren waren genomen werden op last van de politie verwijderd van de aanwezige Gsm's.
Indien de bewering van de jongeren klopt en het hier haar om een extreem groot exemplaar van de runderhorzel, dan is er wel degelijk gevaar voor de volksgezondheid. Het is immer bekend dat runderhorzels eitjes leggen in het lichaam van hun slachtoffer. De larven de eitjes doen zich tegoed aan hun gastheer of gastvrouw (meestal een rund) en eten zich van binnenuit vol om vervolgens hun slachtoffer te verlaten.
Hoe dan ook, enkele uren later werden alle jongeren thuis wederom door de politie bezocht teneinde hun telefoons af te staan. Ook werden naar hun zeggen computers en laptop 's ingenomen voor "nader onderzoek". Wat rest is op dit moment is volstrekte onduidelijkheid van de stand van zaken aldaar nabij Fukushima, Japan."
Keiyo Masishama
Fukushima, Japan.
UPDATE (vertaling vanuit Japans/Engels)
11-01-2016, Fukushima, Japan
Naar aanleiding van de eerste gebeurtenis op 9 januari 2016 kan door uw correspondent worden gemeld dat er inmiddels sprake is van een lichte paniek bij de bevolking van het gehucht Nami. Reden daartoe is de ontdekking van twee lichamen. De lichamen, behorende bij een echtpaar, Kano Sujatsi, 64 jaar en Mariko Sujatsi-Motanga, 63 jaar, werden deze morgen door wandelaars op de heuvel Shatsi aangetroffen. De schrik sloeg de wandelaars direct om het hart, toen duidelijk werd dat de onderbuiken van de lichamen totaal waren opengereten. Bij eerstens onderzoek werd gedacht aan een aanval van een beer. Echter bosbeheerders gaven al snel aan dat beren naar hun weten al enkele jaren niet in de nabijheid van het dorp aanwezig zijn geweest. Bovendien zouden dan meerdere bijtwonden zichtbaar moeten zijn, hetgeen niet het geval was. De politie denkt aan een misdrijf, maar tast volledig in het duister omtrent het motief. Van belang daarbij is dat er geen roofmotieven zijn aangetroffen, omdat niets aan sieraden of geld ontbreekt.
Inmiddels worden naar aanleiding van de vondst ook geruchten van een "onprettig gezoem in de nachtelijke uren" verspreid via de social media. Niemand kan namelijk dit gezoem terug relateren aan een machine of dier in de nabije omgeving. Hierdoor wordt juist steeds hardnekkiger gemeld dat een gemuteerde runderhorzel of zelfs zwerm zich ophoudt in de bergen rondom Nami. Wellicht dat een bezoek in de nacht aan de genoemde heuvel meer inzicht biedt aan dit groter wordende raadsel.
wordt vervolgd,
Keiyo Masishama, Fukushima, Japen.
UPDATE. (vertaald uit Japans/Engels, getraceerd op Tor-netwerk 23486, crypt 16/3) 13-01-2016
Onbekend is of deze update elders kan verschijnen. Uw correspondent is "ondergedoken", wegens media-censuur en een bevel tot verschijnen op het politiebureau van Fukushima. Aangezien de gegeven tijd ook kort is, kan ik slechts een globale en verkorte versie online plaatsen. Het is immers meer een kwestie van minuten, dan uren voordat u niets meer van mij verneemt.
De heuvel nabij Nabi was bekend terrein, maar in het donker - zonder verdere verlichting - viel het mij niet mee om in de richting te komen van waar ik naar toe wilde. Gelukkig was het onbewolkt en vrij helder door de maan. Doel van mijn tocht was een kleine grot op ongeveer driekwart van de heuvel. Vroeger speelde ik als kind daar hoewel het mij verboden werd. De grot begint klein, maar wordt al snel groter en vertakt zich in tientallen gangen. Een einde van een gang heb ik nimmer bereikt, zo diep en ver reikt dit gangenstelsel.
Het duurde een behoorlijke tijd om enige vooruitgang te boeken. Overal was politie en ook enkele militairen bewaakten de geijkte paden naar boven.
Aangekomen bij de grot (ik wist beter de weg dan iedereen en kon dus toch eenvoudig de bewakers ontwijken) ontwaarde ik een flink gezoem. Het maakte mij direct bang, want het geluid was diep van klank en ik had feitelijk ook nog nooit een dergelijk geluid gehoord. Het was onmiskenbaar dat het geluid uit de grot afkomstig was. Bij de ingang trof ik helaas een tweetal aan, zwaar bewapend. Ik kon aan hun houding zien dat ze schikachtig en vooral bang waren. Bij elke vermeerdering van gezoem duwden ze de loop van hun geweer in de richting van het geluid. Het mocht niet baten.
De aanval was ongekend bruut en zo snel dat de soldaten geen enkele kans hadden. Geen enkel schot kon worden afgevuurd. In een flits verscheen er een vliegend iets....wat zich meteen op een soldaat stortte. Een tweede aanval beslechte het lot van de andere soldaat. Geen geluid, geen kreet van angst en pas later zag ik waarom....De hoofden, benen en armen waren volledig afgerukt, nee meer afgesneden van de lichamen. Waarom ik de moed had om toch dichterbij te komen, weet ik niet, maar
(hier eindigt het relaas......)
UPDATE 18-01-2016 - Tor 1787, crypt Ferdinard, 17012016
Herkomst onbekend, vertaald uit het Engels.
Symbulie - exitmessage - Nabi-area. Vermijding Nabi noodzakelijk. ...---...
CQD meerdere slachtoffers,
meerdere
slachtoffers
vermissingen
aanvallen....................................................................................cbwewrdddrt12 !
Mount Nasu danger. .....wee soldaten waren onmiddellijk dood. Dichterbij gekropen ontwaarde ik afgezien van de lichaamsdelen, een ..................................<>LLL " bloed, enkele schubben en scherpe sprieten. De rompen van de ongelu######n bleken nergens aanwezig. Hoewel angst mij bekroop, sloop ik niet weg, omdat ik aanvoelde dat bewegen...de dood zou betekenen. Zo bleef ik verder roerloos nabij de .................................
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^667934-0348489r04948r867=585488t344483r84r=84384=44832=3=-=-3494449094444t4840t
De zwerm schoof over mij heen en ..................................
(ook hier eindigt het bericht)
Update, 24012016, Tordown 32, encryptcode Lucy 12/34
Herkomst onbekend, vertaald uit het Engels (en eerder vermoedelijk uit Japans)
Zwarte kraaien, kauwen, raven...de meer je er ziet, des te meer zijn ze een voorbode van ellende. Het is niet voor niets dat in de Middeleeuwen deze vogels als duistere schepsel werden gezien en ook werden ze veel gebruikt door vogellezers (zieners). Nu terugkijkend is het volstrekt duidelijk dat er een toename was van deze vogels. Dit is trouwens ook in Europa en Midden-Oosten! Hoe dan ook, ook deze vogels zijn besmet en dus groter dan ooit en vooral levensgevaarlijk. Internet is by the way; dood, zoals ook alle telefoonverkeer. Deze message gaat via normale (en nu illegale) radiozender. Politie, leger en andere mannetjes in witte pakken zijn de heersers van de straat en vechten tegen de horzels en vogels. Legertrucks komen af en aan en vervoeren gedode schepsels en gedode mensen. Het aantal vrachtwagens is al niet meer te tellen! Het hele gebied is afgesloten en ik vermoed zelfs een groot gedeelte van de prefectuur.
Gisteren op straat (iedereen probeert toch weg te komen) gezeten op een kar onder enkele dode varkens om beter overdag waar te kunnen nemen, zag ik een geval van totale hysterie. Een gezin had besloten "om te gaan rennen voor hun leven". Kennelijk omdat het eten en drinken ook niet optimaal is. Richting een bos, waarvan ik weet dat deze doorloopt tot aan de kust. Hun bedoeling moet zijn geweest om ergens aan de kust een boot te nemen en zo weg te kunnen uit deze hel. De ouders haalden het.....de twee kinderen, een jongen en een meisje, werden zonder pardon - uit het niets - aangevallen door een zwarte vogel zo groot als een albatros. De kinderen hebben hun dood niet zien aankomen. Twee simpele prikken in hun rug was volgende. Een korte kreet en dat was het. De ouders draaiden zich bij de rand van het bos om en zagen hun kinderen niet meer, vanwege het hoge gras. Vader hield moeder tegen en het laatste wat ik vernam was een constant schreeuwen van de moeder totdat het geluid verdween in het bos.
De situatie is hopeloos. Het leger redt het niet, de bewoners van de kleine dorpjes gaan dood van de honger of dorst of vanwege de aanvallen. Dat er minder horzels of kraaien zijn, daar merk ik niets van. Wie gaat ons nou helpen als zelfs het leger ze niet aankan. Ik ben bang. Bang voor het ultieme. Het zou mij niets verbazen als de regering uiteindelijk gas moet inzetten. Gas.....om iedereen en alles om zeep te helpen! Tot de volgende keer.....misschien.
Sintjo Masuta.
---
De meeste mensen gaan dood vanwege... Dommigheden.
Dagboek van de dood.
00.03 uur; Ik pakte een dronken jongeman. Een kleine tik tegen zijn stuurbleek voldoende om de auto tegen een boom te parkeren.
00.10 uur; Ik pakte een alleen lopende jongen in het park. Een kleine fluistering in het oor van een andere jongen bleek voldoende om een vorm van agressie op te roepen, die leidde tot een kopschop. Die schop was voldoende.
01.23 uur; Ik pakte een jonge vrouw. Slechts één pil bleek voldoende voor een coma met dodelijke afloop.
04.15 uur; Ik pakte een viertal jongeren in een auto. Moet je maar geenlachgas gebruiken. Ze verdronken in een ondiepe sloot.
07.15 uur; Ik pakte een haastige fietser. Tsja, rood licht is roodlicht.
08.17 uur; Ik pakte een fietser zonder licht.
09.18 uur; Ik pakte zeven mensen op een school. Niemand wilde naar de depressieve jongen luisteren. Pa zat op de schietvereniging. Het was zo gefikst.
11.30 uur; Ik pakte een meisje met obesitas. Ze kon er niets aan doen, zei ze. Dat klopte. Pech is ook zo'n ding.
14.39 uur; Ik pakte een Oekraïense soldaat aan het front. Hij dacht nooit te zullen sterven. Haha, idioot.
16.23 uur; Jaja, weer een overdosis GHB. Zo'n fijn spul voor mij. Gemakkelijker kan bijna niet.
18.45 uur; Hoppa. Weer een fietser zonder licht.
21.13 uur; Ik pakte een jongen op de spoorbaan. Het is zo fijn om zintuigen te bedotten. En dan... dan komt plots de trein van de andere kant.
22.16 uur; Niet doen, zei het meisje nog, maar de andere wilde niet luisteren. Wat begon als een grap, eindigde 35 meter naar beneden op de grond.
23.56 uur; Ik pakte een oudere man. Wat jongeren wilden hem pesten. Ik pestte tegelijkertijd zijn hart. Dank je.
Verzonnen? Nee, hoor. Het staat allemaal op het nieuws.
Denk na!
---
3 X onrust.
Ik zal hier drie fragmenten plaatsen, met als item; verbazing, ontzetting ofwel....WTF.
De korte fragmenten spelen zich af in de nabije toekomst en kunnen wellicht als een keerpunt in de geschiedenis worden bestempeld. Hoofdpersonen;
1e verhaal - Over de grens.
Een rode flikkering in zijn ooghoek gaf aan dat het tijd was. De pols-sinc bevestigde zijn vermoeden. "Urgent; 1230, location Z-1", in rode letters. Dr. prof, Li Chieng wenkte kort naar zijn assistent. Deze reageerde onmiddellijk en kwam - zoals altijd - in haastige toestand naar hem toe gelopen. "U wilt nogmaals uitleg, neem ik aan Dr. Chieng". "Ja, ja.....Dimitri....nog één keer graag en samenvatting".
Dimitri begon weer aan zijn uitleg. Het was al de derde keer deze dag. Dr. prof Li Chieng luisterde aandachtig.
"Professor....Zoals u weet is ons Bose-Einsteincondensaat, extreem laag-energetisch en zodoende een niet-klassieke aggregatietoestand, die slechts voorkomt bij een temperatuur zeer nabij het absolute nulpunt. Zoals voorspeld overlapten de De Broglie-golven van de deeltjes elkaar zodanig dat ze niet meer van elkaar onderscheiden konden worden. Er werd zeer kort één grote materiegolf gemeten, de vijfde aggregatietoestand". Dimitri stopte even en ging door toen de professor knikte.
"Tot zover....niets aan de hand. Maar....." - Dimitri klonk net zoals de vorige keren - ernstig en zijn stem verlaagde een beetje. "Maar nadien gebeurde er iets vreemds. De metingen gaven aan dat de ultra-vloeibare stof zich verkleefde aan ons metingssysteem. Iets wat feitelijk onmogelijk is, omdat de apparatuur, een condensaat van Nitraat en het Amalgaan-zuur hoogenergetisch is. De professor knikte wederom. Dimitri ging verder en naderde het kernpunt. Hij zuchtte.
"De meter gaf - 274 graden Celsius aan en even later - 275.....". Dimitri stopte. "Wat heb je toen gedaan, Dimitri?". "Nou, allereerst maakte ik een opname van de wijzers om te bewijzen dat ik niet droomde. Ik heb u de opname laten zien". "Dat weet ik, Dimitri...maar wat heb je met de apparatuur gedaan?".
Dimitri stotterde even. "gew...gewoon uitgezet. Alle energie eraf en de condenssluis geopend, omdat ik bang was dat de cilinder mogelijk zou scheuren". "Welke energie eerst?" "De matrix-stroom", antwoordde Dimitri voorzichtig. "Hm,....dat was prima". "En daarna?" "De flux-eenheid en daarna pas de messiere-tube!". "Prima...., ga door".
"Nou (Dimitri klonk opgelucht)....daarna ging het toch mis. Er gebeurde niets, de eenheid vloeide verder en de temperatuur daalde naar - 271 graden Celsius. De laatste stand is nu - 277".
Dr. Prof. Li Chieng wist voldoende en keek naar het apparaat. Een witte gloed straalde af en kleine wolkjes stoom knetterden uit de messiere-tube. "Daar begint de ellende", dacht hij somber en draaide zich om zonder Dimitri nog aan te kijken.
Even later stond Dr Prof. Li Chieng zelf voor zijn opdrachtgevers. Het machtige instituut CERN3.0 had slechts drie commissieleden die het beleid uitvoerden. Hoewel Dr. Prof Li Chieng beter op de hoogte was van de materie, waren zij het die de koers geheel bepaalden. Hij ging van start zonder aan de voorgeschiedenis aandacht te schenken.
"We gaan beneden in het lab over de grens."
"welke grens, Li'?"
"het ultieme nulpunt, minus 273 graden Celsius".
"Maar dat is onmogelijk Li, verklaar je nader".
"Inderdaad....onmogelijk en toch gebeurt het nu hier beneden in CERN3.0, lab 7. De temperatuur daalt verder en dat is het grootste probleem. Zoals ik er nu naar kijk - voorbij minus 273 - zitten we daarmee in een andere dimensie. Een dimensie die we niet kennen en waarop we geen invloed hebben". Hij stopte om dit laatste te laten bezinken.
"Wat bedoel je...Li ?"
"We kunnen het niet stoppen".
Geen reactie....iedereen was stil en overdacht de consequentie van dit gegeven.
"Bedoel je........bedoel je echt, niet te stoppen?", vroeg lid 1 nogmaals in de wetenschap dat hij het antwoord al wist.
"Niet te stoppen en dus........."
Stilte.......
Li haalde diep adem en bracht de consequentie naar voren.
"We hebben de oer-krimp veroorzaakt. Alles, inclusief het heelal zal koud worden en dus krimpen tot niets.
"Hoelang hebben we nog, Li?"
"Ik vermoed enkele uren voor CERN3.0 en enkele dagen voor de de Aarde......".
"Godverdomme Li....wat hebben we gedaan......
"Li draaide zich om en keerde terug naar het lab. Hij zou het lab niet meer verlaten.
(het absolute nulpunt qua temperatuur = -273 graden Celsius. Alle beweging van moleculen, atomen etc stopt op dat punt. Hoe warmer, des te meer trilling/beweging. Als je dus voorbij het nulpunt gaat, ontstaat er in mijn verhaal een negatieve trilling, een krimp dus. Alles wat beweegt en uitdijt (bv het heelal) trekt weer naar binnen, de oerkrimp)
2e verhaal - De grens. (enkele jaren voor verhaal 1)
Dimitri Kovacs had een eenvoudige taak. Niet dat hij meer geschikt was voor dergelijke zaken, maar het moest nu eenmaal gebeuren. Langzaam liep hij naar de centrale computer in CERN3.0, zoals elke dag...zoals al enkele jaren....Gisteren noteerde hij de uitslag; voortgang stabiel, zoals elke dag, zoals al enkele jaren. Aangekomen bij de display, dronk hij een slok mierzoete thee uit zijn beker en zette deze weg om de notitie te maken. Hij morste.....de adem stokte en begon onmiddellijk als een bezetene op het toetsenbord te tikken. Even later was zijn hoofd vol met gedachtes, 'het kan niet...o, jee, wat doe ik fout enzovoorts'. Het zweet druppelde van zijn voorhoofd. Hij controleerde nogmaals de display, vloekte binnensmonds en draaide zich om. "Wat moest hij in hemelsnaam tegen Dr. Prof Li Chieng zeggen", dreunde als zware trommels door zijn warrige gedachten. "Het is gestopt?...., nee, onmogelijk... Houston, we have al problem?....nee, onzin....Eh, de centrale computer STEPHEN.H-7 is defect.....nee, kan niet...."
Hij wist het niet. Keek nog eenmaal om en stapte toen met grote stappen richting het kantoor van Li Chieng.
"Ah, Dimitri, kom binnen. Ik heb goed nieuws jongen". Dimitri stapte voorzichtig naar voren en keek beteuterd. "Man, kijk niet zo benauwd, het is echt goed nieuws. Wij...., ja wij samen....mogen het absolute nulpunt benaderen en wel zodanig dat we een opname maken ofwel een meting doen van de afname trilling. Li Lachte....."het is alsof wij een foto gaan produceren van de absolute stilte...prachtig! Wat vind jij ervan Dimitri?".
Dimitri reageerde niet en opende zijn mond een beetje, maar zei niets. Dr. Prof Li Chieng had meteen door dat er iets gaande was. Zijn trouwe assistent zou anders wel een grote glimlach op zijn gezicht toveren.
"Zeg het maar, Dimitri...wat heb je op je hart?"
Dimitri stamelde....."Het is gestopt..."
"Wat is gestopt, Dimitri. Dr Li richtte zich een beetje op, omdat hij bijzonder nieuws verwachtte. En toen begon Dimitri te ratelen. Hij vertelde zijn ontdekking tegen Dr. Prof Li en deze luisterde aandachtig.
Een tijdje was het stil.....
"Dimitri...heb je een controle gedaan?"
"Ja, natuurlijk...wel vier keer".
"Heb je extra cijfers en extra opdrachten toegevoegd?"
"ja, ook....ik ben zelfs teruggegaan naar een eerder punt, deze veranderd, maar het helpt niet. Er komt geen cijfer meer bij".
"Dus, als ik het goed begrijp, eindigt de reeks op 58842....".
Dr.Prof Li Chieng dacht even na over een oud boek uit de periode vlak voor de 2e Middeleeuwen. "The hitchhikers Guide of te Galaxy. Daarin werd het onderzoek beschreven van een supercomputer op zoek naar de ultieme vraag van het leven....het antwoord verbijsterde iedereen in dat verhaal....42. Fourty-two.
"Het lijkt erop Dimitri, dat de STEPHEN.H-7 het antwoord heeft gevonden.....".
Een lange stilte.
"Maar dat betekent....dat er een einde is.....".
"Dat klopt, Dimitri....een einde!"
"O, my God......wat betekent dat dan professor?"
Het antwoord verbijsterde Dimitri.....
"Ik zou het niet weten...we hebben de grens bereikt".
(volgens de huidige wiskundige stand van zaken, ligt elk cijfer dichter bij nul, dan bij de oneindigheid. Of dat klopte, werd uitgezocht door Li en Dimitri. De supercomputer vind echter een eind-getal, wellicht ongelofelijk groot, maar toch....het eindigt. Welke impact dat zou hebben....ook ik als denker zou het niet weten. Alles heeft een einde wellicht. )
3e verhaal - Onder de grens. (enkele jaren voor verhaal 2)
De zaal was verbijsterd. Een aantal Oh en Ah's klonken vanaf de stoelen en sommigen renden zelfs al weg om de ongelooflijke ontdekking te melden. "Razende reporters en vliegende vloggers, altijd haast", dacht Dr. prof. Li Chieng en wachtte onverstoorbaar de chaos af. De meeste verslaggevers bleven echter enigszins onrustig zitten in afwachting van de verdere toelichting. "Zou het misschien toch iets anders zijn?...een fout.... of misschien een grap"?
Alle nog aanwezigen keken nogmaals naar het beeld op de muur. Zaal 6 van CERN3.0 was de grootste zaal van het complex en had dus ook het grootste scherm, dus iedereen kon zien wat er werd geprojecteerd. Eerst was er de globale moeilijke uitleg van de gevolgde procedure, daarna de onzuivere zwart-wit afbeelding, die niet direct als belangrijk werd ervaren. Maar toen uiteindelijk de bijgestelde kleur-afbeelding werd geprojecteerd werd het eerste spervuur aan vragen uit de zaal ongeleid richting de professor en diens assistent Dimitri Kovacs afgevuurd. De laatste maande alle reporters tot kalmte en pas toen het rustig werd, liet Li Chieng toe dat de eerste vraag mocht worden gesteld. Het gastland Finland en wel de Helsinki-times kreeg als eerste het woord.
"Dr. Prof Li Chieng....Zien wij ook wat u ziet? Allen keken naar de afbeelding.
"U heeft gelijk....De Adelaarsnevel in het sterrenbeeld Slang. Deze omgeeft de jonge sterrenhoop NGC 6611.....ongeveer 5,5 miljoen jaar oud en met een afmeting van circa 60 lichtjaar op een afstand van ons van laten we zeggen 7000 lichtjaren. De karakteristieke vingers, die we nu op het scherm zien, ook wel de Pillars of Creation genoemd, betreffen waterstofwolken met kosmisch stof en is een broeiplaats van nieuwe sterren".
De zaal bleef even stil. Dit was wel Dr. prof. Li Chieng...Hij zou nimmer zijn reputatie met een grap op het spel zetten, noch met een fout. Een fout was hem nimmer overkomen.
"Dr. Prof Li Chieng.....kunt u nogmaals uitleggen waar u naar op zoek was? De vraag kwam van Eric Steinbeier van de Berlin-post. De professor liet de vraag open voor zijn assistent. Hij kuchte een keer en begon langzaam maar zeker met zijn eenvoudige uitleg.
"Zoals u weet heren en dames....is CERN3.0 het globale onderzoeksbureau naar de oorsprong van het leven. Allereerst is daarvoor nodig, de wetenschap hoe de oerknal, maar nog belangrijker hoe de hoofd-snaren zich in het heelal hebben ontwikkeld. Voor de oerknal kijken we in de ruimte. Voor de hoofd-snaren kijken we naar het kleine. CERN3.0 is met name voor dat laatste bedoeld.
Hij ging verder. Op 3 februari troffen we een negatief Quantum-deeltje aan wat tot onze verbazing leek te zijn gekoppeld aan een positieve proton. Iets was feitelijk onmogelijk was, omdat alleen elektronen zich aan protonen koppelen. We noemden het deeltje Higgs2, omdat ook het eerste Higgsdeeltje lang op zich liet wachten totdat het uiteindelijk werd ontdekt.
De tweede verbazing trof ons, toen we opmerken dat het deeltje niet verdween! De meeste kleine deeltjes op dat niveau zijn er slechts een fractie van een nanoseconde. Deze niet....het was stabiel. Om zeker te zijn dat we geen fout hadden gemaakt troffen we bij een soortgelijke procedure (het is te lastig om de procedure uit te leggen) meerdere Higgs2-deeltjes aan. En wat bleek uiteindelijk....alle protonen hadden een Higgs2 deeltje als bagage. Iets was nog nooit eerder was ontdekt."
"Beste heren en dames.......we hebben dus een goede kandidaat voor zwarte materie gevonden. Maar dat is nog niet alles."
"Inderdaad.....(vanuit achterin de zaal). Wat heeft de Adelaarsnevel nou hier mee te maken?"
Dimitri lachte. "Ik zal het uitleggen".
"Uiteraard wilden we meer over dit deeltje weten en nu we het eenmaal gevonden hebben, weten we hoe we het zodanig kunnen stabiliseren dat nader onderzoek ook mogelijk is. We hebben zelfs het deeltje kunnen bekijken met een Nano-telescoop."
De zaal hield de adem in.....
"Op 7 februari zagen we tot onze verbijstering een gat in het deeltje." Er was "iets" onder de grens van het mogelijke. Vlak daarna zoomden we in en troffen een wazig zwart-wit beeld aan. Op 8 februari was de centrale computer in staat om het beeld helder te krijgen".
Dimitri wachtte even......
"Het resultaat ziet u hier op het scherm......"
Hierna ontploften de verslaggevers letterlijk en al snel braken enkele gevechten tussen hen uit. Dr. Prof. Li Chieng en zijn assistent zagen kans om snel en verdekt weg te vluchten. De wereld zou nooit meer hetzelfde zijn.
---
De Brief.
Lieve Kirsten,
Ik moet nog vaak denken aan toen je bij ons was. Het is niet eens lang geleden, maar toch ook zo ver weg. Alles is veranderd hoewel de kersenboom nog steeds gewoon in bloei staat. In die zin gaat alles gewoon door. Moeder natuur merkt niets van wat er allemaal is gebeurd. Ik weet niet zeker of het bij jullie aan de overkant ook zo is gegaan...niets werkt meer...geen televisie, geen internet, geen telefoon. Vandaar ook deze ouderwetse brief, zonder emotions en ik hoop maar dat hij ooit bij jou terecht komt. Sommigen vertellen over een vertrek naar de overkant in de hoop dat het daar beter is. Het is dan ook de bedoeling dat iemand deze brief meeneemt, maar wie? Niemand is te vertrouwen. Ik schrijf deze brief alvast en zal moeten zoeken naar de juiste postbezorger. Zelf durf ik niet. Ik denk zelf dat het bij jullie aan de overkant ook aanwezig is of nog moet komen. Niemand kan mij dat vertellen. Bovendien moet de reis met de boot en ik ben bang voor water. Het is triest om te schrijven dat wij elkaar wellicht nooit meer terug zullen zien. Of jij moet hierheen komen, maar dat zou ik afraden. Waar zal ik beginnen... eigenlijk is er geen begin. Het gebeurde allemaal zo langzaam, zo gemeen. In ieder geval begon het bij mij op een vroege Zondagmorgen, vlak nadat de kerk uit was. Ik ging niet naar de kerk en dus wachtte ik op pa en ma buiten op een bankje. De zon scheen in mijn gezicht en niets verraadde dat deze dag anders zou worden als alle andere dagen. Maar voordat ik het wist, begon voor mij de nachtmerrie. Ik weet nog goed hoe.
Een man benaderde mij en keek me recht in mijn gezicht aan. Hij glimlachte. Het was John "de bakker". Een aardige man en ik glimlachte terug. Vast verlegen om een praatje op de vroege Zondagmorgen, zodat hij misschien wel iets te bekletsen had in zijn winkel. Ik bereide mij voor op "Hallo, hoe gaat het met jou?", maar die vraag kwam niet. Hij glimlachte alleen maar en zijn grijns werd steeds beter. Ik voelde mij onrustig en vroeg of er iets was.....Geen antwoord en hij glimlachte alleen maar verder zonder iets te zeggen. Ik twijfelde...weggaan of mee lachen. Kennelijk was er toch iets vreemd aan mij. Ik begon een gewoon praatje met hem en vroeg hoe het met hem ging. Geen antwoord. Ik besloot dat dit niet helemaal prima was en wilde opstaan. Plotseling kwam er uit zijn keel een vreemd gorgelend geluid en zijn mond sperde zich open. Van verbazing (en ook bangheid) verroerde ik me niet en staarde nu hem aan. Het gorgelen werd luider en luider en ik bevroor letterlijk aan de grond. Het laatste wat mij echt goed bij is gebleven is zijn hand die richting zijn mond ging en vervolgens erin. Afschuw was eerder iets wat nu bij mij speelde dan ongeloof. "doe eens normaal" was het enige wat ik nog kon uitbrengen. De hand ging dieper en dieper in zijn keel. Uiteindelijk zag ik dat hij bloedde en dat was het moment dat ik begon te gillen. Het stopte allemaal even snel als het was begonnen. De man viel strak voorover. Zijn ellenboog ving de klap op en de hand verdween tot aan zijn pols in het keelgat. Daarna liep ik weg en rende zoals ik nog nooit had gerend. Mensen vertelden mij later dat ik minuten lang gilde. En dit.....dit was nog maar het begin.
Dagen lang, Kirsten, was ik van streek. De goede man had het niet overleefd. Het hele dorp had het erover. Waarom dit gebeurde, wist niemand. Zoals ik nu weet, was dit niet helemaal het begin. Wel voor mij, maar niet voor de wereld. Op andere plaatsen waren ook vreemde zaken voorgekomen, maar niemand lette erop. De wereld draait door, zullen we maar zeggen...maar wel steeds vreemder. En vooral gewelddadiger. Na een tijdje ging ik gewoon weer naar school en naar mijn werk. Even leek er niets aan de hand, maar dat was schijn....de gruwel was al bij ons aanwezig. O, ja...zeker. Het besef van een grote toename van zwaar ongeluk, intens verdriet en complete angst kwam pas wat later, maar wel enorm duidelijk.
In twee dagen tijd maakten vier complete families een einde aan hun leven door zichzelf te verdrinken. Nee, niet buiten in de rivier, maar binnen in huis! Binnen in je eigen huis.....hoe verzin je het om met zijn allen in de badkuip te gaan hangen en je zo te laten verdrinken. Natuurlijk werd er een groot moordonderzoek ingesteld, maar de feiten wezen allemaal in dezelfde richting, Een massale zelfgekozen dood door verdrinking in eigen badkuip. Het gezin Fruetels was zelfs met zijn zessen en pasten maar net in de badkuip. Het leek afgesproken werk, hoewel de families niet echt in contact met elkaar stonden. Verbijstering alom. De krant en het nieuws brachten dit grootschalig naar voren. Maar toen duidelijk werd dat ook in andere plaatsen soortgelijke massa-zelfmoorden voorkwamen, werd dit alles wereldnieuws. De eerste Minister vroeg aandacht en droeg de burgers op waakzaam te zijn.
Een groter landelijk onderzoek vond plaats, maar zonder resultaat. Daar heb je vast wel iets van gehoord. Intussen kwamen er steeds meer meldingen binnen van exceptioneel gedrag. Mensen die uit het niets zichzelf verwonden, met dodelijke afloop. Sommigen te gruwelijk om te beschrijven. Kinderen bleken tot groot verdriet ook niet vrij te zijn van dit gedrag. De verhalen daarover zal ik je besparen. In ieder geval, de onrust groeide en groeide en een antwoord naar de herkomst of de oorzaak veroorzaakte nog grootschalige onrust. Bepaalde chemische fabrieken werden aangevallen, het eten van vlees werd vermeden en sommige geloofs-instanties kregen ook zware klappen. Dit alles zonder resultaat. Bij ons leefde iedereen in angst.
De tweede persoonlijke aanval was evenzo plotseling en veroorzaakte bij mij een diep wantrouwen. Dat laatste is wellicht het ergste, want dan weet je helemaal niet meer wie je kan vertrouwen.
Na enkele maanden zaten de meeste mensen op verzoek van de overheid allemaal thuis. Op het werk was het niet altijd veilig en zeker op straat niet. De eerste belemmeringen van ons leven doken ook op. De elektriciteit deed het niet altijd en het kraanwater werd bruiner. Naar de bakker of de supermarkt gaan werd een risico. We vertrouwden alleen elkaar, de naaste familie en bekenden. Nog steeds gingen we ervanuit dat als iemand iets vreemd merkte, deze het zou melden. Een misvatting.
Op zaterdagavond werd ik aangevallen door mijn broer. Uit het niets stond hij met een houtzaag voor me. Ik gilde en dook weg. Gelukkig kon ik via de deur weer uit mijn kamer komen, maar natuurlijk wel met hem achter mij aan. Even werd hij afgeleid en zaagde zonder pardon tergend langzaam de kop van ons hondje eraf. Ik rende uit het huis, totaal in paniek en verstopte mij in het struikgewas. Later hoorde ik duidelijk hoe mijn vader en moeder werden vermoord. Mijn broer verliet het huis en keerde nooit meer terug. Terug in huis barricadeerde ik alle ingangen met het hout uit de schuur. Zo leefde ik wekenlang op datgenen wat nog in de koelkast lag en vooral in het pikkedonker. Ik durfde geen licht meer aan te doen. Dat waren letterlijk de donkerste dagen in mijn leven.
Uiteindelijk kwam er een antwoord via de TV. Een speciale uitzending... Iedereen wist inmiddels dat niemand maar dan ook niemand meer te vertrouwen was, Kirsten. Het moesten wel echte helden zijn om iets met elkaar nog te doen. Toch was er met een klein team in Zwitserland gezocht naar de ware oorzaak in de hoop er iets aan te kunnen doen. Ze hadden een vermoeden en dat vermoeden klopte...De bron werd gevonden.
In 2015 begon CERN een internationaal bedrijf met onderzoek naar de kleinste deeltjes in ons heelal. Achteraf, een groot gevaar, maar dat besefte niemand! Waarom we in hemelsnaam naar deeltjes moesten zoeken die niemand kan zien, weet ik nu nog steeds niet. Een Godsdeeltje werd gezegd. Nou, een duivelsdeeltje...dat is het geworden! De botsingen van deeltjes in de versneller leverde mooie resultaten op. Tot het moment dat er één deeltje vreemd deed. Het ontsnapte namelijk uit het systeem. Niets aan de hand zo leek het en iedereen was uitermate geïnteresseerd. Was het nou ontsnapt....opgegaan in iets anders of gewoon verdwenen? Allemaal vragen die de onderzoekers nog meer enthousiast maakten. Nog meer botsingen...nog meer deeltjes kwijt. Pas toen rondom CERN de allereerste incidenten kwamen, vroeg men zich af of dit wel goed ging. Uit onderzoek van de hersenen bleek dat "iets" de hypofyse in de hersenen had beschadigd, maar wat en hoe wist men niet. Wat ze niet wisten was dat de ontsnapte deeltje dwars door de Aarde gingen, tegen de dampkring botsten en weer terug keerden naar Aarde. en zo verder.....Wat ook pas later bekend werd, was dat de deeltjes buiten CERN zich vermeerderden, zoals een virus. Een besmetting was geboren. De deeltjes beschadigden elke hypofyse die ze tegen kwamen. En......ze gingen met de snelheid van het licht! De Aarde is groot, maar in geen tijd, waren eerste enkelen, toen honderden en later duizenden, nee, miljoenen beschadigingen. Onduidelijk is of iedereen dit lot staat te wachten en of sommigen toch onbeschadigd blijven.
Nu het belangrijkste Kirsten....een loden helm helpt waarschijnlijk! Dat is het enige advies wat is verstrekt. Zie daar zo snel mogelijk aan te komen! Ik heb er ook één gemaakt. Een gevaarlijke reis naar de bouwwinkel moest wel en ik heb het gedaan. Enkele anderen (onbesmet / veilig?) waren er ook, maar uiteraard ging niemand met elkaar mee terug naar diens schuilplek. Nu maanden later lijkt het erop dat de meeste besmette mensen dood zijn. Ook een probleem. Wie ruimt ze op? Ik moet nu stoppen, want het wordt donker en het belangrijkste heb ik opgeschreven. Morgen zoek ik iemand die een reis gaat maken. Ja, ik weet...een risico, maar het moet maar.
Hopelijk tot ooit. Ik denk aan je!
Ik hou van je.
Simone.
(wordt vervolgd, een brief van een onbekend iemand en gericht aan een zekere Kirsten, die vertelt over een ongekende nooit vertoonde ramp, een gruwel en wel blijkbaar wereldwijd..... )
---
Een onverwachts bericht.
We hebben inmiddels allemaal vernomen dat de theorie van Einstein steeds meer wordt bevestigd. Zelfs een voorspelde schommeling in de Ruimtetijd lijkt oké.
Zou dit consequenties kunnen hebben voor ons dagelijkse leven? Wellicht niet, maar zeker weten doen we dat niet! Er zijn voorbeelden genoeg van mensen die zonder een spoor achter te laten zijn verdwenen. Meestal is daar een verklaring voor te vinden, maar soms - heel soms - ook niet.
Kijk maar op Google; "mysterieuze verdwijningen mensen".
Onderstaande verhaal / idee heeft betrekking op een verdwijning van een mens, maar ook op de toekomst van communicatiemogelijkheden en de theorie van Einstein.
Jackson Spelt was in gedachten. Hij piekerde over het voorval van vanmorgen en twijfelde aan alles. Vind ik mijn werk zo nog wel leuk en waarom overkomt mij dat altijd? Dat soort vragen hielden hem bezig. Hij vloekte binnensmonds om zijn stommiteiten. Een bericht zomaar zenden via zijn headconsol en dat nog wel zonder controle op conflict-mogelijkheden. Natuurlijk reageerde enkele minuten later de halve afdeling van Alfa 6 en 7. Sommigen erg direct, anderen...cynisch met een smiley en weer anderen met een directe blokkering. De boodschappen waren duidelijk en dat maakte hem nog somberder dan hij al was. Zijn zichtbare aura was al veranderd naar het donkere segment en dat moest zeker snel veranderen als hij dit werk wilde behouden. Hij piekerde dus volop. De headconsol stond op de stand E . Alleen voor noodgevallen dus. Dat gaf hem even rust en tijd om na te denken. Plots verscheen er - tot zijn grote verrassing - een bericht op de holo-bril. Het bericht was simpel, vreemd en zeer kort.
Ma...
"Ma...", vreemd, dacht Jackson en verwijderde het direct. Maar een onderbuik gevoel bracht hem toch aan het twijfelen. Hij zat immers op Nood-frequentie. Jackson liep door en gaf verder geen aandacht aan het bericht...tot het weer verscheen.
Ma...
Dit keer reageerde hij en wel zoals zijn gemoedtoestand van hem verwachtte.
Hey....ik ben je Ma niet. Dus klaar AUB!
Jackson stapte door maar werd onmiddellijk gestoord door een volgende piep en riedel.
Ma serieus...wat is er gebeurd?
Jackson fronste zijn voorhoofd en controleerde zijn eerdere bericht. Geen + teken, dus niet aangekomen. Jackson plaatste het weer, maar het kwam niet aan! Toch ontving hij kort daarna weer een bericht. Ditmaal langer.
Ma, ik heb hulp nodig. Ik weet niet waar ik ben en voel me totaal verwart. Zo loop ik op straat en nu hier in een fucking bos? wtf...waar ben jij?
Jackson mompelde het na...."What the fuck"...Wat is dit? Nogmaals controleerde hij de instellingen. Niets mis mee. Uitzetten durfde hij niet. Dat zou de afdeling merken en dat zou gelijk al tot degradatie leiden. Jackson wachtte af. Niet lang daarna...een nieuw bericht.
Ma. Ik ben nu echt bang hoor. Ik heb niks gedaan. Echt nie. Waarom zeg je niks? Ik zie dat het leest! Kom op, je moet me helpen. Ma....HELP!
Jackson keek nogmaals naar het bericht. Er was niks mis met zijn ontvanger. Hij stuurde weer een bericht, maar het kwam niet aan. Wat moest hij doen? Plots werd het hem duidelijk. Ze zaten hem op de afdeling gewoon te fucken. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Het voelde wel prima. laat ze maar ff lachen om mij. Dat heb ik verdiend. Met een twinkeling in zijn ogen keek hij naar het volgende bericht.
Ma, het is doodstil hier. Geen vogel, geen geluid, niks. Ik heb geen idee waar ik ben. Dit is echt fuckt-up ma. Kom nou op en connect ff. MAAAAAAAAAAA.
even later.....
Ma. Ik weet niet of je het beseft, maar ik moet huilen van angst hoor. Er is hier niks. NIKS MA. Geen pad, spoor, huis. Ik zie de zon niet eens! MA, het is fucking zomer. Geen zon. Hou op zeg ik vries bijna dood in m'n T-shirt. Wacht...ik hoor iets.
even later.....
Ma, HELP HELP HLP. Ze zijn helemaal wit. Witte pakken en wtf...ze praten Russisch of zo. Ik durf niet. Ma, help mij nou. Wat moet ik nou doen? MA!!!!
Dit was het laatste wat Jackson ontving. Hij moest er wel om lachen. Met enig plezier liep hij door en meldde zich op de afdeling. Het werd niet wat hij verwachtte. Ze keken allemaal nog steeds nors voor zich uit. Sommigen draaiden zich om. En toen hij kenbaar maakte dat de grap wel leuk was, gaf niemand een krimp. De dag verliep verder niet meer zoals hij had gehoopt.
Jackson sliep slecht. De berichten kronkelden door zijn hoofd en slapen lukte niet. Hij connecte de video-Messenger. Nieuws....aanslag in Johannesburg. Ongeval in Yemen kost 80 mensen het leven. Allemaal ellende. Stadsnieuws; Burgemeester verhoogt belasting op plastic. Kerk Zuid SF stort in. Jongen op straat spoorloos verdwenen. Rattenplaag in West.
"Jongen op straat spoorloos verdwenen"......Jackson rechtte zijn rug en zoemde in op het bericht.
Central SF; Verbijstering bij vrienden, familie en omstanders. 18 maart.
Op klaarlichte dag verdwijnt een scholier in het niets, dit terwijl - Peter Frinsch, een scholier van 17 van de St Patrick community - in gezelschap was van een tweetal vrienden. Nog opmerkelijker was de plaats van verdwijning, 15e street central SF. Uit eerste onderzoek van camera's ter plaatse blijkt inderdaad een plotseling verdwijnen in het niets. Nader onderzoek leverde evenzo niets op. De familie is verbijsterd en voor de vrienden is slachtofferhulp ingeschakeld. De politie roept getuigen op zich te melden.
Jackson's mond viel open.....
---
NEEM CONTACT OP
Copyright © Alle rechten voorbehouden