Angst...een slechte raadgever.
Het werd een gewone dag. Gelukkig omdat hij, we noemen hem voor het gemak C-13 (werkelijke naam Celestin-13) geen last had van bijverschijnselen die in de testfase normaal gesproken altijd naar voren kwamen. Breinvermoeidheid en sloom werkende armen werd het meest gevreesd, omdat het brein tijdens die vierdaagse meestal net boven zijn kunnen diende te functioneren. Maar opmerkelijk genoeg niet voor C-13 en dus kon hij zich al snel gaan voorbereiden op zijn werkelijke taken. Het maakte hem opgewonden. Niet wetend waar hij werd geplaatst en ook niet bij wie hij kwam te werken. Werken moest een Robot nu eenmaal, want daar was hij voor geprogrammeerd, vond hij zelf ook wel, maar "iets" meer hadden ze hem best mogen vertellen. Als het maar geen Kopermijn werd of, nog erger....een bewakingsplaats, want dat waren saaie werkplekken en bovendien overleefde een Robot dat maar enkele maanden.
Na een reis van drie uurtjes was het zover en C-13 aanschouwde zijn nieuwe thuis. Gelukkig.....geen Kopermijn op één van Uranus Manen, noch een saaie plek op de bodem van een beruchte IJskrater op Mars. Wat hij zag, maakte hem direct een beetje blij (als we dat zo kunnen noemen, want "echt" blij kan een Robot nooit worden). Niet blij dus, maar meer opgelucht. Ja, dat was een beetje wat C-13 voelde. Voor hem verscheen een vrij drukke winkelstraat en al snel wist C-13 wat zijn taak werd. Het uitdelen van digi-folders door middel van een straalstempel op de Y-pnine van de wandelaars en het opvrolijken van het winkelend publiek.
C-13 leerde snel en deed ook zijn uiterste best om vermakelijk te zijn. Hij was welbespraakt, vriendelijk en ook dienstbaar. Na een tijdje vond het publiek hem een aanwinst voor de stad. Toch was C-13 niet helemaal tevreden. Er waren wandelaars die hem nors afwezen en sommigen liepen zelfs met een boog om hem heen. De reden daartoe wist C-13 niet en dat maakte hem onzeker. "Zou de burgemeester van de straat hem nog wel goed genoeg vinden.....hoe hadden zijn voorgangers het gedaan?" Dat soort vragen hielden hem bezig. Vooral s'nachts want dan had hij tijd voor rustig nadenken. Zoals het vaak ging met super ontwikkelde Robots, werd dit een probleem en er was niemand die het zag.
C-13, onzeker als hij was, probeerde de norse wandelaars naar zich toe te trekken en daarvoor ontwikkelde hij een speciaal trucje. Hij daagde ze uit met vragen, die ze niet konden negeren. "Hallo, volgens mij, mist u iets", was zo'n dergelijke vraag. En altijd kwam inderdaad de persoon in kwestie even naar C-13 toe om verhaal te halen. Helaas mondde het soms ook uit in "Waar bemoei jij je mee, schroothoop....of Hou je blik dicht, stuk metaal". Dit trucje lukte dus niet altijd zoals C-13 wenste en daarom probeerde hij een andere techniek. Dit maal probeerde C-13 grappig te zijn en al snel waren zijn grapjes voldoende van kwaliteit om de meeste wandelaars blij te maken. De meeste....maar niet allemaal....en dus zat C-13 nog steeds met een probleem. "Hij zou vast zijn werk niet goed doen"...of....ze sturen me dadelijk naar Mars", dacht hij meerdere malen diep in de nacht met als gevolg dat hij uiteindelijk er tegenop zag om op de straat te gaan werken.
Uiteraard was C-13 nog flexibel genoeg om weer wat anders te proberen. Dat is het grote voordeel van de C versie. Ze waren de top in Robotland en betere waren er nauwelijks te vinden en hij dacht het nu echt gevonden te hebben. Hij zou alle wandelaars helpen en eerlijk zijn. In het begin ging dat prima. "Goedemorgen mevrouw...als ik u mag adviseren zou ik kiezen voor een pastelkleurige jas. Staat beter bij uw ogen"...of...."Jongeman, uw rechterschouder hangt iets naar beneden. U kunt het beste een verhoogde rechterschoen aanschaffen van ongeveer 2 cm". Oke.....dit soort zaken ging best wel ver, maar de meeste wandelaars hadden er geen probleem mee. Maar......
Natuurlijk kwam er een maar.....Sommige winkeliers vonden het niet zo'n goed plan, want diverse kopers kwamen de gekochte waren terugbrengen en daar waren zij uiteraard niet zo blij mee. Al snel ontving C-13 de eerste klachten en stopte direct met zijn plannen. Het is dat Robots niet kunnen zweten, want anders had het vele angstzweet hem roestig kunnen maken. C-13 werd bang en het vooruitzicht van een duistere koude mijnschacht vol stof en vocht kwam hem helder voor beeld. C-13 besloot tot een noodgreep om verplaatsing naar een dergelijk oord te voorkomen. Hij zou nu echt proberen alle wandelaars het naar hun zin te maken. C-13 wist goed dat het eigenlijk niet mocht, maar zijn angst won het van de grens die bij hem was ingebouwd.
"Goedemiddag mevrouw....u ziet er fantastisch uit". Het werkte. Bij de dame verscheen een glimlach. "Goedemiddag meneer.....u ziet er fantastisch uit". Het werkte en ook bij deze man verscheen een glimlach. Even liep de man door, maar draaide zich toen om. C-13 was zelfs blij dat deze man nog naar hem terugkeerde. "Vast om hem te bedanken", zo dacht C-13. Het ging echter anders...heel anders...
"Zeg C-13...je bent toch een C-13?", vroeg de man vriendelijk aan C-13.
"Ja, dat klopt meneer en nogmaals u ziet er geweldig uit".
"Hm, zeg C-13....waarom vind je mij er geweldig uitzien?"
"Eh, nou meneer dat vind ik gewoon".
"Hm...gewoon.....zeg C-13....Ik heb deze jas net gekocht. Wat vind je ervan? ".
C-13 twijfelde. De man liet een grijze ouderwetse jas zien van wellicht uit de vorige eeuw. Zijn brein kraakte en kraakte, want ergens knaagde er iets bij C-13. En heel even was daar weer het schrikbeeld van een eenzame Robot op een plaats waar niemand wilde komen. Een plek vol saaiheid en nutteloosheid. Het brein kraakte nog even door en nam toen een besluit. "Prachtig meneer. Zal u best goed staan", en C-13 knikte vriendelijk naar de man om hem nog meer te plezieren.
Twee uur later zat C-13 in de stoel. Hij wist het. Het was de stoel. Heel even nog opende hij zijn blikken mond om te protesteren, maar hij wist dat het kansloos was. Op liegen stond executie. Het laatste wat C-13 hoorde was een klik. Een klik van de stalen pin, die vervolgens keihard diep in het brein van C-13 werd geschoten.
