Brieven aan Poppie Pluizenwinkel
11 september 2146
1e brief
Een vlinder in de herfst.
Lieve Poppie,
Mijn hart huilt nog steeds en het is wellicht een kwestie van tijd, slechts een wenteling van één zandloper misschien, voordat het één keer van verdriet zal overslaan. Ik hoef je niet te vertellen hoeveel ik je mis. De dag dat je vertrok heb ik met een zwarte stift weg gekrast, zodat mijn herinnering aan die dag in mei, hopelijk verloren zal raken in de warboel van de huidige tijd. De maand Mei is alweer ver weg en ik voel me inmiddels als een vlinder in de herfst, al wetende, dat de lange winter nog moet komen. Alle dagen zijn gevuld met diepe eenzaamheid en zichtbare verkwanseling van dat wat ooit normaal leek. Ik schrijf je deze brief in de stille hoop dat het niet wordt onderschept door één van die duivelse verborgen monsters.
Weet je nog hoe we speelden in de wei, samen met Robyn en Sinara? Ik kan nog steeds de geur van de vers bloeiende verse klaprozen ruiken. Bloemen destijds, zo ver we konden kijken, in alle kleuren, die verkreukeld... dat wel, uiteindelijk een plaats innamen in onze zelfgemaakte kronen. Die bloemen zijn natuurlijk ook al lang verdort en ik ben er niet zeker van dat ze volgende lente zullen terugkeren. Waarom zouden ze....in deze mistige wereld.
Wil je me blijven terugschrijven, Poppie? Ik kan niet wachten op je volgende brief en zal deze koesteren onder mijn kussen net zolang er weer een nieuwe komt. Soms herlees ik je brief wel zes keer in een poging om je beeltenis, je lach, je geur te vangen in mijn herinneringen. En als dat lukt - natuurlijk lukt me dat, haha - dan verdwijnen mijn tranen voor even.
Liefs en in dierbare afwachting,
Isabel.
17 september 2146
2e brief.
De vlieg.
Lieve Poppie,
Ik dank je uit grond van mijn gebroken hart dat je mij zo snel al kunt terugschrijven. Het was moeilijk om niet meteen naar de voordeur te rennen en de bezorgdienst jouw brief uit onze box te grissen. Alhoewel....het stomme ding, een ouderwetse drone, zou er wellicht niets van begrijpen, maar mogelijk trekt het aandacht en dat wil ik niet. Je brief maakte mij gelukkig als ook verdrietig. Het is fijn te vernemen dat je de school leuk vindt en het doet mijn hart even sneller slaan. Een prettige school is een groot voordeel. Heb je al nieuwe vriendinnen? Vast wel, want jou lach en stralende gezicht trekt anderen aan. Misschien wel jongens ook, hihi....Vertel daar maar de volgende keer over.
Gisteren moest ik natuurlijk ook naar "de opvoeding', zoals ze nu dat noemen en kon me totaal niet concentreren. Jouw plekje, naast me, is ingenomen door Fiona de Bree. Ze is wel aardig, maar haar grote ogen geven mij een naar gevoel. Ze missen iets....een glinstering of zo. Ja dat is het....jouw ogen glinsterden altijd vanwege je lach of bijbehorende vreugdetranen. O God, wat hebben we veel gelachen. Weet je nog de scheur in de rok van juf Manoeska? Jammer dat ze weg is en dat vanwege een ketting.
Nou ja, van Fiona weet ik ook wel dat zij dit ook niet leuk vindt, maar er is niets in haar voorkomen terug te vinden wat daar op duidt. Ze doet alles wat er wordt gevraagd. Ik heb daar moeite mee al moet ik me wel beheersen. Het verlies van controle is kostbaar. Toch.....als ik een vraag krijg, doe ik ook wat ze willen horen, maar kan niet nalaten er iets van mijn gevoel van onrechtvaardigheid erin te stoppen. Al is het maar één woord. Vorige week gebruikte ik mijn stopwoordje "O, God" en werd meteen afgestraft. Wat een bullshit. God is God en het maakt niet uit hoe je hem noemt, toch? Ik moet hierbij denken aan de vlieg. Die heeft ook een God of zo. Voor alle mensen en dieren op Aarde is mij vertelt. Het arme beestje lag dood op de vensterbank. Niet zo vreemd met alle ramen en gordijnen dicht. Voor de jongens van de overkant, wordt gezegd....Alsof we in de klas staan te douchen. Des te meer ik er over nadenk, des te bozer ik word. Wil je mij een beetje opfleuren? Ik wacht in spanning weer je volgende brief af.
Liefs en doe uit mijn naam iets leuks vandaag,
Isabel.
23 september 2146
3e brief
Het verdriet van de dag.
Lieve Poppie,
Wat goed om te vernemen dat je bent aangenomen bij de ballet-academy. Het maakte me even blij. Nou ja, je was de beste van de klas, dus... Maar toch, je moet vast wel heel zenuwachtig zijn geweest. Nu de kracht opbrengen om veel te oefenen. Je weet het he, succes is een keuze. Hm....bij jullie natuurlijk. Hier wordt succes vooral voor meisjes een onmogelijkheid. Er is niet eens een balletvereniging meer! En de gym op school is alleen voor jongens. Pfff, ik moet wel wennen...."school" mag niet meer. Het is "de opvoeding". Als ik eerlijk ben, dan ben ik wel jaloers op je. Maar ik gun het je van harte, Poppie. Echt, doe wat je kunt doen, want voor je het weet, is alles anders.
Deze week kwam mijn moeder plotseling vroeger naar huis, vroeger dan gewoonlijk. Ze huilde. Ze vertelde dat ze was ontslagen en weet je waarom? Nou, omdat ze weigerde te vertellen wanneer ze....eh, je weet wel...die maandelijkse periode heeft. Ze moest het vertellen, omdat klanten geen contact mogen hebben met dergelijke vrouwen. Ze werd zo boos....zo boos.... dat ze al het brood op de toonbank door de winkel heen gooide. S' avonds kwam natuurlijk de sturings-politie langs en ze legden uit dat dit nu eenmaal van haar werd verwacht. Toen mijn moeder aangaf dat ze dan maar ontslag nam, waren ze blij. "Goed zo....dan kan je gewoon thuis blijven zoals elke moeder behoort te doen", zeiden ze lachend. Het leven van een vrouw hier, Poppie. Een leven in huis, meer niet. Mijn vader was ook boos hoor, maar speelde wel met de sturings-politie mee. Dat moet wel, anders verliest ook hij zijn werk.
Als ik naar bed ga Poppie, moet ik meestal eerst huilen voordat ik ga slapen. Het verdriet van de dag verdrinken, noem ik het. Ik denk dan aan vroeger, toen alles nog normaal was. Waarom moest ik nu geboren worden in deze rot-tijd? Waarom niet honderd jaar eerder? En waarom konden wij nou net niet meer verhuizen? Het bedroeft mij Poppie....nog steeds...dat moment dat we de bus misten vanwege het avondgebed. We hadden daar niet op gerekend..stom van ons allemaal. Nou ja....ik slik mijn verdriet hierom in, want ik moet proberen naar voren te kijken. Dat doe ik via jou, Poppie. Jij bent mijn voorbeeld en ik mag hopen dat je volgende brief weer allerlei leuke dingen te vertellen heeft. Heb je al nieuwe kleren voor de winter? Of is het al uitverkoop zelfs? Maar geen foto meesturen hoor, want als de brief te dik lijkt, dan wordt deze gelezen door de sturings-politie.
Ik moet afsluiten, Poppie. Tijdens het middag-gebed moet iedereen beneden zijn. Ik zal voor je bidden, Poppie, maar niet naar hem. Ik bid naar die andere en hoop dat hij mijn gebed wil ontvangen.
Liefs, en koop een roze shawl voor de winter. Die kleur staat je altijd goed.
Isabel.
7 oktober 2146
4e brief
Alle kleuren van de regenboog
Lieve Poppie,
Dank je dat je me trouw blijft. Ik zeg dit, omdat mijn vertelsels je geenszins zullen opvrolijken. Nee, eerder verdrietig, denk ik. Maar je mag niet treuren om mij, hoor. Ik moet sterker worden, sterker dan het draad van de spin om dit door te komen zonder dat ik gek word. Het was weer fijn om even in gedachten mee te gaan naar de winkels. Ik zag de borden SALE al voor me en de kleding vrolijk uitgestald vooraan in de winkels zoals een bos bloemen voor de bij op de vensterbank. Maar ik vermoed dat je snel doorgelopen bent naar de nieuwe collectie. Wat zijn de kleuren voor volgend jaar? En de spijkerbroeken, nog steeds skinny? Fijn dat je de shawl in het roze hebt gekocht. Denk maar aan mij als je die draagt.
Ik verklapte al dat het hier steeds zwaarder wordt. Nu is er weer wat nieuws en niet zomaar iets. Ons schooluniform is veranderd. Niet schrikken....we worden geacht op "de opvoeding" een witte overall te dragen met een capuchon strak over ons hoofd. Je mag geen haar meer tonen, noch versiersels en ook geen bijzondere schoenen. Witte sneakers, zonder opdruk. De leraren (er zijn geen juffen meer) dragen normale kleding en ik zag dat de jongensafdeling ook nog gewoon gekleed is. Nou ja, gewoon....zwart met witte kleding en meestal een losse broek met een tuniek er over heen.
Het geheel zit voor geen meter, Poppie. Het jeukt en is nogal warm. De hele dag zitten we zwetend in het lokaal en ik durf best te zeggen, dat we stinken. Niemand geeft erom....we doen het allemaal. De eerste beste die er wat van durfde te zeggen (Miranda) kreeg slaag op haar vingers met een dun stokje. We schrokken ons te pletter. Een dag later was haar hand alle kleuren van de regenboog en flink gezwollen. Zodoende...zitten we nu als een stel radioactieve besmette mensen bij elkaar. Niemand lacht meer en o, ja....make-up. Not done!
Ik weet niet waar dit naar leidt. Ik overweeg (oeps gevaarlijk, maar ik ga het toch zeggen) om een school-verzetsgroepje op te zetten. Er moet iets gebeuren, anders wordt het hier een soort van concentratiekamp, lijkt het wel. Mijn ouders kunnen niets en ik moet niet meer zeuren, want ze hebben zelf al veel aan hun hoofd. Nou, ja...mijn moeder niet, want die heeft weinig meer te doen dan het huis onderhouden en eten te maken. Mijn vader kijkt steeds norser en ik vermoed dat hij problemen heeft op het werk. Misschien vertel ik je daar volgende keer wat over. Wil je mij laten weten wat je kijkt op de Video-mac...welke serie is top en heeft Brita Sinmi nog steeds zoveel volgers? Hier is niets van dat. Dood...de visuele wereld waaronder ook natuurlijk Social media.
Nou ja....laat ik een beetje positief afsluiten. We hebben geen last meer op de opvoeding van leraren die staren naar onze borsten. Dat is gelukkig voorbij.
Liefs en ik draag je mee in mijn hart,
Isabel.
13 oktober 2146
5e brief
Dikke vuile vingers.
Lieve Poppie,
Mijn moeder was opgepakt. Vanmorgen liep ze naar de supermarkt en daarna hadden we niets meer vernomen totdat de sturings-politie aan de deur kwam. Ze waren met zijn vieren, één vrouw en drie mannen. Toen ik de deur opende wist ik al meteen dat het niet goed was. Ik keek eerst naar mijn kleding, maar ik had mijn overall al aan en zette vlug mijn capuchon op. De vrouw glimlachte naar me alsof ik een klein kind was dat iets braafs deed. Walgelijk en dat in mijn eigen huis. Het is maar goed dat ze niet enkele minuten eerder kwamen, want toen liep ik nog in mijn huispakje. Er werd niets gezegd en ze stapten zomaar naar binnen. De mannen met vierkant geknipte baarden (wat zijn ze lelijk) duwden me opzij. Ik riep mijn vader die deze morgen thuis werkte. Hierna ging het allemaal snel. Mijn vader kwam beneden, schrok en vroeg wat er aan de hand was. Hij kreeg gelijk een flinke klap en de mannen begonnen met schelden. Ze noemden mijn moeder een hoer en mijn vader een hond. Hij ging zitten in een stoel en de mannen bleven rondom hem staan. Het werd mij duidelijk. Mijn vader moest aangeven dat hij beter op zijn gezin zou letten. Zo niet dan zouden er grote gevolgen zijn. De vrouw liep naar mij toe en siste dat ik ook op mijn moeder moest letten. Of wilde ik misschien ook een hoer worden. Ik schudde natuurlijk van nee en trok de capuchon nog strakker over mijn hoofd. Op dat moment besloot ik dat ik mijn lange haren zou afknippen.
Ik heb dat inmiddels gedaan, Poppie. Het staat me wel, hoor, maar het is wel zonde. Elke keer als ik in de spiegel kijk, moet ik huilen. Waarom hebben andere mensen iets te zeggen over hoe ik eruit zie. Je bent toch geen hoer met lange haren? Wat hebben we toegelaten hier. Ik weet zeker dat een groot gedeelte van de mensen in de stad er ook zo over denken. De zogenoemde heilige democratie heeft tegen ons gewerkt. Als ik kijk waar jij nu bent, oké een dictatuur misschien, maar wel één waar je nog normaal over straat kunt lopen en op een terras zitten met lekkere muntthee. Bovendien was die overname van macht noodzakelijk en net op tijd, omdat anders ook jouw huidige land in de macht van het "almachtige gedoe zonder bewijs" was gevallen. Ja, zonder bewijs, Poppie. Waar is die almachtige dan? En wie zegt dat dat oude boek de waarheid is. Sterker nog, waarom zou het onze waarheid nog moeten zijn? Hoeveel getuigenissen zijn er wel niet van mensen die de vreemdste dingen zeggen en doen bij het gebruik van drugs. Let wel, het orakel van Delphi in Griekenland was niets meer dan een jonge vrouw die gedrogeerd werd. Koningen vroegen haar om raad. Raad gebaseerd op een illusie, een waanvoorstelling. Dezelfde waanvoorstelling waar wij nu in zitten. Volstrekte waanzin, opgeklopt met barbaarse wreedheid met bijkomend nadeel het verlies van het stellen van grote vragen. Nee, niet het verlies....de mogelijkheid. Dat is voorbij. in die zin is het hier ook een dictatuur, niet van één persoon, maar van één groep.
Poppie...ik moest dit even kwijt. Het is wel een groot risico om dit op te schrijven, want mogelijk wordt ons gezin in de gaten gehouden. Hoe dan ook....Mamma is dus weer terug. Enkele uren later kwam ze thuis en haar armen zaten vol met blauwe plekken. Ze wil nog niets zeggen, maar eigenlijk weten we genoeg. Ze droeg lippenstift. Dat was het, want de rode kleur was helemaal over haar wang uitgesmeerd. Je kon de dikke vuile vingers zien.
Poppie, wil je jezelf mooi opmaken? Doe het voor mij en mijn moeder. Ik schrijf je snel weer, hopelijk....
Liefs en knuffels,
Isabel
17 oktober 2146
6e brief
De tak van de fruitboom.
Lieve Poppie,
Het spijt me op voorhand dat de diepte van mijn schrijfsels ten onder gaan in de wilde golven van de werkelijkheid. Hoewel....met deze openingszin ben ik wel blij en het besef dringt door dat de ondergang niet perse mijn intelligentie hoeft te zijn al kan je natuurlijk wel de waanzin benaderen. En die waanzin is binnen gekomen als een wervelwind in december. Het betrof een gewone dinsdag, vrij bewolkt dat wel, maar geen tekenen van onrust of ongeluk op mijn pad. Toch gebeurde dit, terwijl ik het had kunnen weten. Magere Sjam, zo noemen we de nieuwe leraar, omdat hij altijd brood met jam eet en toch graatmager is. Wel nu...ik liep hem tegemoet en toen was het al te laat. Ik keek hem aan, onbewust, gewoon...net zoals altijd en voordat ik het wist kreeg ik een vlammende hand op mijn wang. Hij sleurde mij mee en enige tijd later stond ik al voor de klas met mijn gezicht naar het holo-bord. Toen mijn opvoed-genoten binnen kwamen werd het muisstil. De reden werd mij later duidelijk. Een tweetal sturings-politie-figuren, jawel baardmansen, stonden in de hoek van de klas en begonnen citaten uit het boek te oreren. Na elk citaat werd iemand uit de klas gevraagd om het te vertalen. Twee stuks, Jama en Inouska wisten het niet en zij mochten plaats nemen naast mij. Hierna begon de horror.
Ze hebben mij een keuze gegeven, Poppie. Een keuze tussen riet-slagen op de rug of een zelfbeschadiging op mijn voorhoofd. Jama en Inouska waren eerst en zij kozen voor de riet-slagen. De kreten gaven voeding aan mijn keuze, Je raadt het al. Ik heb met een gekarteld mesje een snee in mijn voorhoofd gemaakt. Het deed verdomd veel pijn en nu heb ik dus een flink litteken. Net zoals bij een afgezaagde tak van een fruitboom. Hoe mooi gesneden ook, je blijft het litteken altijd zien. En nu loop ik al twee dagen als een melaatse over het Opvoed-plein.
Mijn moeder was boos. Mijn vader zei niets. Wat moet ik nu hiermee? Klagen kan niet en een gebaar van afkeuring evenmin, want voor je het weet, loop je weer als een aap op het plein. Wat moet ik doen, Poppie? Dit gaat toch veel te ver, mensen zichzelf laten beschadigen, censuur op alle media, het scheiden van de seksen. Walgelijk toch?
Ik ben benieuwd naar je antwoord en of jullie daar wel weten wat hier gebeurd. Het is zwaar, maar toch fijn om te lezen uit jou brieven dat het goed met je gaat. Het houdt mij omhoog. Blijf me schrijven alsjeblief.
Lieve Poppie, loop voor mij zo trots als een pauw door jou wereld. Wij zijn het waard
Isabel.
26 oktober 2146
7e brief
Het ritme van de Algo.
Lieve Poppie,
Jouw tekening van een winkelstraat in Berlijn was voor mij als vocht voor een sluikende bloem. Het fleurde mij op, tijdelijk in ieder geval, en die momenten zijn me dierbaar. Dank je. Heel even waande ik me terug in de normale wereld van vóór het boek, een wereld vol kleuren, meningen, verschillen en durf. Het is ongelofelijk nu voor te stellen dat er ooit een tijd was waar vrouwen een grote rol speelden. Onze geschiedenislessen op de lagere school gaven een beetje inzicht in de MeToo-beweging en benadrukte ook vrouwen uit het verleden die durf, onafhankelijkheid en trots bij zich droegen. Daarvan is hier niets meer over.
Hoe hebben we ons kunnen laten leiden door "het boek", nota bene een boek uitgevonden door een kunstmatige intelligentie. Ik heb heus wel begrepen dat deze AI, - die ik voor de sarcastische volledigheid maar HAL noem, je weet wel de fictieve AI, een beeld, hoor en zie-opname - "2001 A Space Odyssee"of zoiets uit de beroemde pre-robot-periode, - de beste vertegenwoordiger is van ultieme geavanceerde kwantum-computers, maar dat de impact van zijn verzinsels zo groot zouden worden, had ik niet verwacht. Ja, ik beschrijf HAL als een "hij", uiteraard. Wat zou het gedrocht anders kunnen zijn? Niettemin Poppie....de vraag stellen; "Wat is de oplossing voor de mensheid? is even idioot als te groot om op te lossen. We wisten niet eens OF wij mensen een oplossing nodig hadden, laat staan dat een computer dit moest bepalen. En wat krijg je dan? Een ritme van de Algo, een reeks van instructies die leiden tot een doel waarvan niemand echt had gewild dat dat het doel zou zijn. En nu zitten we met een reeks van wetten. Wetten die leiden tot onderdrukking van de vrouw - afgeleid van - het leven in de prehistorie. Ik kots ervan Poppie. Natuurlijk is het een juiste veronderstelling dat in de periode kort nadat de prehistorische mens ontstond er minder geweld was, maar dat kan toch niet een basis zijn voor de huidige mens. En WTF....heeft de vrouw daar nou precies mee te maken? Dat legt die verdomde HAL niet uit. Oke...primair gezien. Een cultuur waar slechts één alfa-mannetje de baas is, heeft zijn voordelen. Goed gezien van HAL, maar toch....de route er naar toe is walgelijk.
Weet je Poppie....Ik heb inmiddels al vier grove littekens op mijn voorhoofd. Het verminken van vrouwen gaat gewoon door. Wat wil HAL? Dat wij opstandige vrouwen.....O, mijn hemel...ik begrijp het nu. Ik ben zo dadelijk seksueel niet meer aantrekkelijk en op deze manier sterven mijn genen uit. Dat is het....
Wat nu Poppie? Help me.
Liefs Isabel (ik stop nu, want de tranen lopen over mijn wangen).
24 november 2146
8e brief
De laatste schil.
Lieve Poppie,
Dit wordt mogelijk mijn laatste brief. Ik ben gepeld....gepeld als een ui en al mijn schillen zijn eraf. Mijn ziel ligt geheel bloot, diep bekrast en kwetsbaar. Wat bezield deze schepsels, want mensen kan ik ze niet meer noemen, om jonge meisjes te verminken tot een onherkenbaar iets. Na de 5e snee heb ik gekozen om tot het einde te vechten. Klasgenoten moeten het aanzien hoe ik mij - feitelijk opzettelijk - elke keer snij in wangen, neus, lippen en voorhoofd. Ze huilen elke keer maar niemand doet iets. Zelfs mijn ouders niet. Moeder is gesteriliseerd. Echt....heel de tijd ruzie in huis, mijn vader die daarna wanhopig voor zich uit staart in het niets en uiteindelijk dus de gevreesde klop op de deur. Ze was een dag later weer thuis en haar ogen waren dood. Net zo dood als de mogelijk om meer kinderen te kunnen verwekken. Ik ben er zelf niet rouwig om, want wie wil er nu nog kinderen in deze maatschappij?
Deze maatschappij is uitgedacht, berekend eigenlijk, door een dood systeem. Het is belachelijk dat wij, mensen, ons hebben laten leiden door een boek wat daarop volgde. Een boek die alle andere boeken weg heeft gevaagd. Dag liefde van Jezus, Dag barmhartigheid van Mohammed, Dag mededogen van Boeddha. Allemaal verboden hier. Niemand durft ook nog iets van religie te ondernemen. De laatsten die verzet hadden gepleegd zijn verdwenen samen met de kerken en tempels. Nou ja...het doel wordt zo wel bereikt. Er zijn andere meisjes zoals ik, maar niet in mijn klas en ik hoorde ook van meerdere sterilisaties. Het kan niet anders zijn dat hierna - mijn generatie - er minder kinderen worden geboren. En bovendien...horror, horror....wat gebeurt er dadelijk met meisjes die worden geboren? Ik durf er niet aan te denken. Daarnaast worden de jongens opgehitst om de sterkste van allemaal te worden. Je ziet nu al jongens met gebroken armen en benen en bebloede gezichten. Ik stel me voor dat ze daar op die opvoedings-instituten worden opgeleid tot vechtmachines en later....later moeten ze de echte strijd aan om nummer één in een groep te kunnen worden. Zouden zij ook beseffen dat als ze het niet halen, ze wellicht worden afgemaakt.
Tot slot Poppie....wees bedachtzaam. als hier een maatschappij van weinig mensen volgt zoals in de prehistorie, een stabiel systeem met uiteindelijk inderdaad minder geweld. Maar.....zouden ze dit ook niet willen voor de hele wereld. Zullen ze misschien stappen daartoe zetten. Naar de vrij wereld, die van jou. Wees bedachtzaam, lieve Poppie. Misschien leef je nu in vrede, maar....
Poppie, ik weet zeker dat binnenkort mijn brieven door de censuur zullen worden gelezen. Het maakt mij niets uit en schrijf me maar terug totdat je merkt dat....ik niet meer schrijf. Dan weet je het.
Lieve Poppie, denk aan mij zoals ik was. In mijn hart ben ik nog steeds dezelfde. De spelende vlinder in een tuin van bloemen, het klaterende water in de beek achter ons tuinhuis, de dwarrelende spierwitte wolk op een donkere dag, het gave lachende gezicht in de spiegel, jouw vriendin....voor altijd.
Ik hoop je ooit weer te treffen, niet hier, hopelijk ongeschonden,.... elders in het heelal.
Isabel.
Opmerking auteur; Dit was inderdaad de laatste brief van Isabel. Er is nooit meer iets van haar vernomen. Onderzoek van Poppie decenia's later, leverde niets op, het huis was verwoest en in officiële documenten van de opvoedschool is vermoedelijk haar naam, samen met zeven andere meisjes, eenvoudig weg gekrast.
