Hieronder komt een stukje uit mijn - nooit uitgegeven- boek "Dobbe Distel".
Fabian verblijft een tijdje bij Dobbe Distel en ontmoet de laatste Dodo op Aarde. Die maakt wel eens een foutje door zijn eigenwijsheid, soms met gevolgen. Onderstaande Dodo is die van de film Alice in Wonderland. Hij lijkt erop, alleen mijn Dodo heeft geen jasje. Dat is bij Dobbe Distel niet nodig, want die woont onder een enorme boom, zodat het redelijk warm en droog is.
De kruidentuin bewoog. En niet zo'n beetje ook!
Fabian zei niets en aanschouwde een wonderlijk stukje natuur. Licht golvende bewegingen maakte de moslaag van de kruidentuin tot een schijnbaar groen meertje waar overeen licht briesje waaide. Daarnaast waren er verschillende stukje groen, tak en blad, die driftig heen en weer schoten van links naar rechts en soms van onder naar boven. Fabian zakte door zijn knieën om van dit wonderlijke wereldje te genieten. Intussen liepen pluisjes grashalmen rustig over de verrotte takken naast het tuintje. Fabian ontdekte bij het gras krulachtige pootjes of wortels, die onderaan uitstaken en een lichte schittering in het midden verraadde schichtige oogjes.
"Kleine Dobbetjes?," vroeg hij aan Dobbe.
"Mosvolk," verklaarde deze luchtjes en gaf een kleine uitleg.
"Mosvolk...hm...Er zijn er in verschillende soorten en maten. Van grijze flapjes tot gekrulde halmsoorten. Ze zijn blad dragend, soms bedekt met groene dons, dan weer met grijs gras of bruin blad. Hm.. hm... Ze kunnen bijna niet zienbaar zijn en groeien op warme plekken en in donkere rotsholten. Ze zijn de laagste ondersoort der bladhebbers. Bijna net zo oud als draadbolhoedjes, maar niet verenigt in een machtig verbond. Ze zijn hier om de kruiden te verzorgen en voor de kweek van schimmel en lekkere wormen. Zij maken dus ook ons eten," besloot Dobbe en wandelde rustig verder naar het einde van de kruidentuin.
Fabian reageerde niet. Hij snapte het een klein beetje en het had toch geen zin om verder te vragen. Dobbe zou al zijn duizend vragen toch niet beantwoorden. Inmiddels liep de Dodo dwars door de kruidentuin, waardoor onmiddellijk een gefriemel van jewelste ontstond, Alle pluisjes en halmpjessprongen rusteloos alle kanten op en maakten trillende gebaren naar de lompe vogel.
"Krieowo," klonk zijn spottende geluid en kleine flapperende bewegingen van de lichtbruine vleugels, maakte het Mosvolk nog bozer dan het al was. De Dodo nestelde zich roekeloos op de schijnbaar zachte ondergrond en wachtte af. Zijn vriend bleef immers staan bij het einde van de tuin.
"Kom, stomme vogel," riep Fabian.
De vogel reageerde met een schuine blik en wist blijkbaar niet of hij met "stomme vogel" hem bedoelde. Een snel toegeworpen stokje vloog langs hem heen, maar zolang zijn vriend bleef staan, bleef hij liggen. Maar niet voor lang! Het geritsel en gefriemel werd heftiger. De Dodo was nog niet onder de indruk en verroerde geen veer. Dobbe draaide zich plotseling om en slaakte een kort bevel. Het mocht niet baten. Eigenwijsheid won het van de dreiging. Tenslotte ging het gefriemel - voor de Dodo totaal onverwacht - over tot een massale aanval. Uit alle hoeken van het veld sprongen kleine plukjes groen omhoog en stortten zich op de arme Dodo. Kleine flapjes halm drongen door in zijn veren en plukjes gras bedekten de ogen, snavel en poten. Uiteindelijk hield de vogel het niet meer uit en maakte enkele sprongen. Het geheel kreeg een uitstraling van een heftige dans, waarbij regelmaat en ritme ver te zoeken was.
"Krieowo," kraaide de Dodo en rende tenslotte hard weg totdat hij snoeihard tegen de grond werd getackeld door een snoertje halm. Het werd allemaal nog erger. Ze begonnen hem massaal te kietelen. Alle kleine sliertjes gras en stekjes trilden tussen zijn veren en vleugels, waardoor de Dodo het niet meer hield. Hij maakte een reuzensprong en stootte zijn kop tegeneen laaghangende tak, draaide verschillende malen in het rond, slaakte kanariehoge kreten en verdween tenslotte zo snel als hij kon van de groene ondergrond. Op slag was de rust weer terug en alle mos-soorten bewogen rustig over de grond alsof er niets was gebeurd. De Dodo kroop naar de benen van Fabian en snikte hoorbaar. Al zijn veren waren in de war en stonden steil omhoog. Zelfs de staartpluim was drie keer zo dik geworden. Fabians ogenstonden wijd open en keek vol respect naar de golvende weide.
