DROEZEL
Afkomstig uit; de Proxy-B-USB, De eerste eeuwen, van Robert Klinknagel.
Eens was er een wat oudere man. Nou ja, oud....inmiddels werd de mens ongeveer 300 jaar en hij was pas 276 jaar. Dus het viel wel mee. Hij, Gerrit Dondersloot, kluste graag in zijn schuurtje. Vooral ouderwetse fietsen, brommers en klokken. Zijn vrouw Sylmeta bracht hem elke dag, stip om 11.00 uur, graag koffie met wat lekkers. Zo ook vandaag. Maar toen ze binnenkwam merkte ze iets vreemds.
"Wat is er aan de hand Gerrit?", vroeg ze vrij direct.
"Jij merkt ook alles....Je hebt gelijk ook. Kijk maar".
Gerrit wees naar de hoek van de schuur waar een vreemd bouwwerk stond. Het leek op een kruising tussen een metalen hond, een kunstwerk en een klok.
"Hm", en ze knikte erbij.
"Ik weet het Syl, maar deze keer gaat het me lukken".
"Ja, ja, vast wel....Dat zei de vorige keer ook en het werd helemaal niks. Nou ja, als je maar bezig bent, hé schat", antwoordde ze droogjes, terwijl ze de appeltaart op de tafel zette.
Gerrit schoof aan. "Deze keer gaat het mij lukken, want hij werkt al een beetje. Hij beweegt, kan al wat pakken en weet inmiddels wie ik ben". "Dat is al veel meer dan de vorige keer".
"Hm....eerst zien dan geloven, Gerrit". "Je weet hoe ik erover denk.
Gerrit dacht na over de voorgaande jaren waar hij probeerde een echte Robot te maken. Het mislukte keer op keer. Dan was het lopen gebrekkig dan weer het grijpen en de laatste Robot was volstrekt krankzinnig. De stukken van de pergola en het tuinmeubilair lagen nog steeds in het zwembad. Toch ging het deze keer beter. Het brein wat hij op de markt had gekocht was prima en deze had ook betere been-scharnieren. Het kostte wat..., maar dan had je ook wat. Na enkele weken was de Robot klaar en Gerrit vond dat zijn vrouw een naam mocht bedenken. Ze was snel klaar met bedenken, alsof ze de naam al lang had bedacht. En dat klopte....Ze vond het namelijk een lomp en droezelig ding.
"Droezel, dat wordt het". Gerrit vond het maar niks, maar ja....dan had hij het maar niet aan haar moeten vragen.
Droezel was een snelle leerling en uiteindelijk kreeg ook de vrouw schik in de aanwezigheid van het vrolijke Robotje. Het was dan wel geen mooie Robot, maar hij voldeed prima. De afwas, geen probleem. De was ophangen evenmin. Droezel deed het met alle plezier.
"Hoe werkt dat?", vroeg hij op een dag beleeft aan Gerrit, die bezig was met het repareren van een antieke klok. Gerrit was verbaast, maar legde het netjes uit en Droezel leerde zo klokkijken. Daarna schrijven, fietsen en zelfs vliegeren. Gerrit was trots op zijn pientere maaksel en leerde hem zoveel als hij kon.
Zoals dat gaat in een sprookje....ook Gerrit en zijn vrouw, kwamen ten einde en Droezel bleef alleen achter. Droezel werd uitgezet en achteloos in een duistere hoek van de schuur gezet. Tot overmaat van ramp druppelde er soms regendruppels op zijn hoofd en na een tijdje glom er niets meer aan Droezel. Al het blik werd roestbruin van kleur en op sommige plaatsen scheurde zelfs het blik open. Droezel zelf merkte er gelukkig niets van, want hij stond uit. Arme Droezel. En zo gingen de jaren voorbij tot op een dag alles weer veranderde. Een jong echtpaar had het huis en schuur gekocht en uiteraard werd na enkele weken ook Droezel gevonden. De jonge man was verrast, maar besloot na een korte inspectie om Droezel weg te gooien, toen hij zag dat de Robot niets meer waard was. Gelukkig voor Droezel kwam de jonge juffrouw erbij en zij besloot om toch nog even te wachten met weggooien. De jonge juffrouw ging aan de slag. Ze schrobde en schrobde en een aantal druppels olie deed wonderen. En plots stond Droezel te glimmen en klaar om te worden aangezet.
"Goedemiddag mevrouw...Ik ben Droezel", was na al die jaren zijn eerste zinnetje.
Het jonge echtpaar gierde het uit van het lachen, maar vertrok zonder ook maar iets terug te zeggen. Droezel bleef verbaast achter en besloot uiteindelijk om dan maar weer terug de schuur in de gaan. Hij wachtte daar, maar waarop eigenlijk? Dat wist hij niet. Wat Droezel niet wist, was dat hij dezelfde dag nog werd verkocht. De man die hem had gekocht, kwam dezelfde dag ook langs, zette Droezel pardoes weer uit en nam hem mee.
"Goedemiddag meneer....Ik ben Droezel", was wederom zijn eerste zin, toen hij werd aangezet.
Deze keer werd hij niet uitgelachen. De man lachte hem zelfs toe en sloot hem op in een donkere kamer. En daar stond Droezel dan...in het donker, niet wetende waar hij was. Plotseling verschenen er rode lichtjes rond om hem heen. Droezel werd bang en bewoog van angst niet meer. De lampjes kwamen zelfs naar hem toe.....
"Boe", hoorde Droezel van alle kanten en plots werd het licht aangedaan.
Hij wist niet wat hij zag. Rondom hem heen stonden andere Robots. Glimmend van kleur en menselijk van vorm. Ze lachten allemaal Droezel uit. Droezel maakte zich sterk.
"Goedemiddag Robots....Ik ben Droezel".
De Robots keken elkaar aan en brulden het vervolgens uit van de lach. Sommigen krulden van plezier op de grond.
"Moet je kijken...Wat een oude grut....Moet je poepen Grutje? Je ziet zo bruin, ha,ha,ha".
Droezel wist niet wat te zeggen. Alle Robots waren zo mooi en zo....echt. Ja, dit waren echte Robots zoals de mens ze had bedoeld. Droezel schaamde zich voor zijn bruine kleur en lompe armen.
"Hij heeft zelfs een aan en uit-knop....Wat een giller". "Ja, en kijk eens naar dat hoofd. Het lijkt wel een kubus."
"Fat Phony" (dikke telefoon), noemde ze hem vanaf die dag. Droezel raakte helemaal van streek en kroop naar een hoek. Het hielp niet, want de Robots kwamen toch naar hem toe. Droezel kroop ineen en verwachtte het ergste tot plotseling de deur openging.
"Wegwezen jullie", klonk het scherp in de kamer.
De man wees naar de Robots en zij luisterden meteen.
"Laat hem even met rust, ja". Alle Robots knikten.
"Ja, meester".
De man was tevreden en vertrok. Hij was nog maar net weg of de eerste onrust kwam weer op.
"Onze meester zei.....even met rust laten....Nou dat even is wat mij betreft al weer voorbij", siste de grootste Robot richting Droezel.
En daar zat Droezel. Met een stel vreselijke nare Robots. En ze lieten hem niet meer met rust. Gooiden olie in zijn ogen en haakte - wanneer het maar kon - elke keer hem een pootje. Droezel wist na enkele dagen al niet meer hoe vaak hij was gevallen. En dat kon je zien hoor, want overal waren butsen en deuken zichtbaar. Droezel werd er niet mooier op. Het leven van Droezel was daarom geen pretje meer en vaak moest hij denken aan de oude man en diens vrouw. En soms....soms.... druppelde er een beetje olie uit zijn oog.
Op een ochtend kwam de man de kamer binnen. Hij was kortaf.
"Luister....Ik heb geld nodig, dus ik ga jullie verkopen. Doe je best op de tentoonstelling en misschien kom je wel bij een rijk gezin met een groot huis en andere Robots. Des te beter voor jullie".
De man verliet de kamer en de schrik zat er meteen goed in.
"Verkopen.....aan wie dan"?, was de meest gestelde vraag.
Na een tijdje werd bekend dat de tentoonstelling over één week zou worden gehouden. Hoewel Droezel eigenlijk wel gelukkig was met de verkoop, was hij ook bang.
"Stel dat hij niet zou worden verkocht....of mee moest met Simba, de grootste Robot?...of nog erger...Dat hij vooraf al zou worden gesloopt".
Droezel besloot om zijn best te gaan doen. Hij schonk nog meer aandacht aan zijn taak als theebrenger. Niet alleen schonk hij de thee in. Nee, hij zou ook wat extra's erbij doen. Een koekje en een spreuk. Dat moest helpen. En zo was het. De man vond de spreuken leuk en lachte hem beleefd toe. Droezel kreeg zelfs af en toe een compliment. Toch was wachten op ongeluk, want dat voelde Droezel in zijn middenstuk. Ergens daar binnen tikte er iets, maar wat het was...., dat wist hij niet.
Het ongeluk kwam snel. Zout in de thee in plaats van suiker was zijn eerste fout. Droezel wist niet hoe het kon en besloot nog beter op te letten. Toch gebeurde het nog een keer, juist toen hij even weg was geroepen door Simba om hem te helpen. De man werd boos en gaf aan dat dit de laatste keer moest zijn. Droezel knikte. Maar de laatste keer kwam de dag erna, precies vlak voor de dag van de tentoonstelling.
"Luie pummel, ik doe het zelf voortaan", schreeuwde de man uit. "Hoe durf je dit te doen, scheer je weg, stom misbaksel". Droezel droop af en plaatste zichzelf al in de verste hoek van de kamer.
De tentoonstelling werd natuurlijk een drama. Binnen enkele minuten waren bijna alle Robots verkocht, behalve Droezel en de duurste...Simba. Eenzaam stond hij op het podium en alle ander Robots lachten hem uit.
"Naar de sloop" , fluisterden ze.
"Naar de brander....weg ermee...dag Droezel...Doe je de groetjes aan het vuur", erachteraan.
Droezel liet zijn hoofd zakken en hoopte op een snel afscheid. Tot plotseling er iemand uit het publiek iets vroeg.
"Wat is dat?".
"Dat", antwoordde de man....Dat is niets voor u mevrouw. Een oud mormel. Uw status vraagt om een TRX-60 of zelfs een 80 mevrouw".
"Bovendien is uw huis misschien veel te groot voor een dergelijk dom misbaksel. En hij werkt slecht".
"Maar..... (Droezel keek angstig naar de man) ......maar u mag hem meenemen voor de sloopprijs".
"Hm....ik heb inderdaad een groot huis en een enorme tuin, maar ik heb ook een kleinkind, Noa en die vindt hem misschien toch wel leuk."
"Ik heb dan een fantastische keuze voor u mevrouw. Neem Simba!... Sterk, rekenkundig uitstekend, beleefd en heel erg slim. Bovendien ziet hij er stralend uit".
Om dat laatste te bevestigen, knipte Theo met zijn vingers en de borst van Simba ging trots naar voren.
"Hm...tsja hij ziet er prachtig uit, vond de vrouw, maar....kan hij fietsen?"
"Fietsen?....Eh, nee, helaas niet. Maar fietsen mevrouw...dat doen we toch niet meer". "
"Mijn kleinkind Noa wel. Zij vindt het leuk".
"Kan hij schrijven en klokkijken op een antieke klok? En u weet wel...letters op papier schrijven... en een klok met wijzers."
"Eh, nee, mevrouw, maar hij is wel donders handig op de computer. Geen geheimen daar voor hem, hoor. Een uitstekende keuze zo lijkt mij voor U".
De vrouw keek nog eens een keer naar Simba en deze lachte vriendelijk terug. Ze twijfelde.
"Ik wel, mevrouw", klonk het zachtjes.
De vrouw keek op en vroeg zich hardop af wie dat zei.
"Ik, mevrouw" en Droezel stak zijn vinger op. Er verscheen een glimlach op het gezicht van de vrouw.
"Echt waar, kereltje?" "ja, dat heb ik allemaal heel vroeger geleerd".
Jullie raden het al. Droezel mocht mee met de mevrouw. En wat een geluk trof hij daar. De tuin was geweldig groot en Noa vond het heerlijk om met Droezel te fietsen. En s' avonds....s' avonds, stipt wanneer de wijzers van de klok zeven uur aangaven, schreef Droezel brieven voor de vrouw in het mooiste handschrift wat er maar was.
En Simba.....Simba werd niet verkocht...te duur en staat nog steeds....
in de hoek van Droezel.....
