Wat is de zin van het leven? Een zelf-interview.
Wat is je eerste ingeving betreffende de vraag?
De vraag is onduidelijk. Op de vraag afgaande lijkt de relevantie van mijn persoonlijke kijk op de zin van het leven, feitelijk niet aan de orde. Gevraagd wordt naar de zin van het leven. Een algemene vraag dus, gericht op al het leven en de gehele mensheid. Beter ook, want de zin van het leven – in persoonlijke zin – geeft miljarden verschillende antwoorden en daaruit is – mochten we dat willen – geen richtinggevende conclusie te trekken. Ieder mens is en wordt namelijk gevormd tijdens en door het leven en zodoende kleurt de tijd elk antwoord op deze vraag in een verschillende tint. Anders gezegd; de zin van het leven voor Marco Borsato is waarschijnlijk volstrekt anders dan die van Hans Flipsen in mijndorp en bovendien ook nog volstrekt tijdsgebonden.
En als we nu toch naar jouw persoonlijke zin vragen?
Oké... om iets weg te geven van mijn huidige persoonlijke toestand. De zin van mijn leven op dit moment is; “(verder) leven; aan de andere zijde van de medaille” met als opdracht of doel, het accepteren van de ontstane toestand die mij daar heeft gebracht en dan alsnog het beste – vooral voor mijn geliefden – er van te maken.
Als toelichting;
Voor mij verliep het leven probleemloos, een zeer hoge kwaliteit van leven met geen vuiltje aan de lucht. Later veranderde dit sluimerend naar een zeer negatieve toestand. Ik kon (en wilde misschien ook wel) stoppen met leven, maar ergens besefte ik dat ertegen strijden – door het ongeluk te accepteren – een doel an sich kon zijn. Ik kom later hierop terug.
En wat betreft de gehele mensheid?
Het antwoord op deze vraag kan slechts meteen aantal meningen worden beantwoord en nooit met een vaststaande waarheid. Er zijn namelijk verschillende serieuze opties.
Ten eerste kunnen we er niet omheen dat het leven vooral een toevallige samenloop van omstandigheden lijkt te zijn. Zowel voor het ontstaan van het leven, als voor datgene wat een ieder meemaakt. Hierbij betrek ik de oerknal en de evolutie, beiden zeer geënt op het toeval. Het antwoord op de vraag betreffende de gehele mensheid – als we het toeval als een atheïstische gedachte accepteren – dan is er geen zin van het leven te traceren. Alles is slechts een illusie of een zelf ingebeeld doel. Met deze aanname – er is niets (dan toeval) – bereiken we niets.
Een hierop aansluitende optie; Niet uit te sluiten valt, dat de mensheid niets meer is als een gemaakte vorm van leven die nuttig is (geweest) voor een buitenaardse entiteit. Ze (we weten niet wie of wat) hebben ons gevormd en wachten misschien tot we met voldoende soortgenoten zijn om ons dan (weer) te gebruiken als voeding of als slaven. Ook dan is er geen zin van het leven. Sterker nog, wie dit echt gelooft (ik ben daar één van) zal waarschijnlijk zich onthouden van voortplanting. Hoe dan ook... Ik verwacht deze optie niet als een vaststaande waarheid, maar... maar bewijs eens dat het niet zo kan zijn! Er zijn “bewijzen” dat het mogelijk is.(Bijvoorbeeld, de Anunnaki, Goden, afkomstig uit de ruimte, die de mens zou hebben geschapen.)
Ten tweede valt een Monotheïstisch Goddelijk aspect ook niet uit te sluiten. Zoals aangegeven, niemand weet de waarheid, behalve de doden. Maar... met deze aanname komen we als mensheid in de problemen om een logische zin van het leven te ontdekken. Immers, de mensheid heeft er intussen een zooitje van gemaakt, zowel op materieel als op geestelijk gebied. Bovendien heeft een God een ernstig probleem met het toeval wat elke keer – soms verwoestend - toeslaat en ook bij diegenen die dat niet expliciet verdienen. Hoe dan ook, mocht je gelovig zijn en volgen dat alles Gods wil is, dan is het doel en de zin van het leven ten aanzien van de mensheid niets anders dan het volgen en uitvoeren van hetgeen deze God kennelijk op schrift heeft gesteld.
Succes ermee.
Ten derde. Dit betreft een categorie die ook mijn aandacht heeft. Uit (spirituele) ervaringen van de mensheid kunnen we ook nadenken over de aanwezigheid van meerdere Goddelijke aspecten/natuurkrachten, zowel positief (wit) als negatief
(zwart) van aard. Dit inzicht – maar ook niets meer dan een aanname (een geloof dus) – omarmt het toeval als een aanwezige kracht. Bijna alles in onze wereld is weg te schrijven als een twee-eenheid en zo kan het niet anders zijn dat ook een God- oer of natuurkrachteen spiegelbeeld heeft. Zo boven, zo beneden, staat immers geschreven in aloude geschriften. De zin van het leven voor de mens/mensheid is dan; het weerstaan van de zwarte kracht(en). We zijn dan wel niets meer dan de spelers op het bord van de Goden. Wie hier in meegaat, kan trachten een zo goed mogelijk leven te hebben, met aandacht voor het tegengaan van de zwarte kracht(en). Altruïsme is hier een voorbeeld van. Het helpen van elke mens voor zover dat in je macht ligt. Een nuttige bezigheid. Uiteraard kan je zelf slachtoffer worden van deze duistere krachten. Je dient deze tegenslagen dan te weerstaan, zodat het de invloed van de veroorzaker(s) verminderd. Er is – naar mijn mening – zodoende niets mooier om mee te gaan in deze zienswijze. Je leeft dan weliswaar aan de andere zijde van de medaille (daar waar vooral het verdriet, depressie en ongeluk heerst), maar je bent met velen!
Stel je voor dat je één of andere Godheid weerstaat, boos maakt en deze moet erkennen dat dat doel – mijn vernietiging – niet kan worden bereikt. Zou het niet mooi zijn om dan deel uitte maken van dat Goddelijk spel? Een pion op het bord, belangrijk, zinvol, ook als je al het ongeluk ondergaat. Je lacht de Godheid/kracht(en) uit en wie weet...wordt je daar later voor beloond. De mensheid heeft echter – althans voor een groot gedeelte in de Westerse wereld – afstand genomen van God- Goden of natuurkrachten, iets wat te betreuren is.
Leven zonder enig geloof is saai, vooral als je dan aan de andere zijde van de medaille terecht bent gekomen. Op zo'n moment heb je geen vangnet meer en rest het klagen, het ondergaan van de dieptes en uiteindelijk de dood door het verlies van alle hoop. Let wel...een geloof geeft geen garantie. Evenzo vaak wint zwart.
Tot slot; Misschien is het werkelijke doel van het leven wel het zoeken naar het antwoord op deze vraag. Ik verwijs daarbij naar onderstaande dialoog en merk op dat het zoeken, een menselijke bezigheid is, waarmee de mens zich – al sedert de prehistorie - heeft vermaakt en vooral beschadigd.
“Dag Balder... Heb je zin in een spelletje?”
“Natuurlijk Loki, altijd zin in. Wat stel je voor?”
“Oké, laten we een wereld scheppen met als handleiding; het toeval."
“Goed, en dan?”
“Nou dan wachten we op de uitkomst en verheugen ons op de verhalen die mogelijk ons bereiken.”
“Je bedoelt dat er uiteindelijk misschien wel intelligente creaturen verschijnen die ons lol en verwondering kunnengeven?”
“Ja, Loki, zoiets...”
“Maar... dan missen we het verdriet. Zonder verdriet kan er ook geen geluk zijn, toch?”
“Dat is waar. Kom we betrekken Lucifer bij het spel. Dan wordt het vast nog beter.”
“Top Balder. Laten we beginnen.”
